Op zich kan ik blijven zitten in de zaal waar ik net de
European Fantastic Shorts 2 heb gezien. De Q&A die zou volgen met de maker
van Strangers wordt verplaatst naar
het café, want de voorstelling is uitgelopen. Dat komt omdat de shorts worden
aangeleverd op verschillende dragers en formats en het altijd weer een hele klus
is om alles soepeltjes achter elkaar te vertonen. Dat gaat toch een enkele keer
mis, als er geen geluid en wel beeld, of andersom. Vandaar de uitloop. Moet ik
toch even de zaal verlaten, want ze willen een kleine proefdraaiing doen. Geen
probleem. Voor de zaal staan er al drommen mensen, want ook deze voorstelling
is uitverkocht. Sterker, ik hoor een opmerking dat er twee stoelen bij moeten!
Van de European naar de Worldwide shorts.
Er schijnt een geest in het huis te zitten en dus vindt er
een séance plaats met wat vrienden en een medium. Iedereen is wat lacherig en
laconiek in het begin, maar als er tijdens de sessie enge dingen gebeuren… Séance sluit aan bij films als Paranormal Activity, kent wat enge
effecten, maar biedt niet veel nieuws. Aan het einde is het eerste gevoel dat
opkomt dat de film erg onaf aanvoelt, wat direct wordt bevestigd als in beeld
komt: “the story continues in Interior”. Dat is
jammer, want dat dit interessant kan zijn blijkt wel uit hun website,
waarop ze via crowdfunding al genoeg binnen hebben gekregen om die film
daadwerkelijk te maken. Ben benieuwd.
Het begin is een lang shot in slow
motion van een vrolijke gebeurtenis. Iedereen is mooi aangekleed en er gaat
iets officieels gebeuren. Het piepende geluid en het sombere, langzame ritme
van een trommel zijn in strijd met de vrolijkheid van de beelden en maken er
juist iets onheilspellends van. Alsof we naar een heidens ritueel gaan kijken.
Zeer origineel in idee en uitvoering, waarbij je aan het einde het unheimische
gevoel even weglacht.
Ontsnapt uit het gekkenhuis jaagt hij
achter een schaduw aan. Over je graf heen regeren, zou je kunnen zeggen. Een
stijlvolle oefening in zwart/wit waarin oude cinema herleeft. Toch is het goed
dat de titel er is, anders had een niet verdorven geest dit anders op kunnen
vatten.
Envy The Dead – Isa Swain (Verenigde
Arabische Emiraten 2011)
Zombiesheiks and scary Burka’s. Een
wereld op de afgrond. Daar kan zelfs Allah niet tegen op. Het wanhopige gevoel
dat je als overlevende kunt hebben komt goed over. De vraag wordt dan in
hoeverre je wilt overleven. De muziek heb ik eerder gehoord als de leader van
de serie Vikings!
The Captured Bird – Jovanka Vuckovic (Canada
2012)
Naar deze film was ik wel benieuwd,
omdat ik deze stoere
chick al kende van het blad Rue Morgue. Ook weer via crowdfunding
wist ze veel geld bijeen te krijgen om haar droom gestalte te geven. Geen
dialogen, duister poëtische beelden met veel special effects. Innocence vs.
Evil, zou je kunnen zeggen. Of misschien dat onschuld het kwade juist opwekt?
Het is helaas een kwestie van het beeld boven het verhaal stellen en dat komt in
dit geval niet echt indrukwekkend over. Daarbij zijn veel van die beelden vrij
clichématig. Hier had ik zeker meer van verwacht.
Een jonge soldaat en zijn vriendin
gaan in hun dromen om met hun angsten over de oorlogssituatie. De soldaat over
het feit dat hij bang is en als lafaard gezien kan worden, zijn vriendin omdat
die haar zusje is verloren bij een aanslag. De ellende van de oorlog in
beeldspraken, waar nare dromen nog beter zijn dan de werkelijkheid. Je wordt er
een beetje stil van.
Na 45 jaar bestaan wil John echt gaan
leven. Een nieuw begin. Zijn dochter gaat toch studeren en aan zijn vrouw heeft
hij een bloedhekel. Via vileine interne monologen die doet denken aan Seul Contre Tous horen we wat John’s
gedachten zijn. “Please don’t touch me you pig”, denkt hij als ze hem benadert,
maar haar dan toch streelt. Maar in het leven gaat het vaak niet zoals je het
hebt gepland en ook John komt bedrogen uit. Zijn giftigheid bouwt naar een
hoogtepunt als hij in conflict komt met zichzelf en de film ons ook nog
trakteert op een portie ‘body horror’ waar Cronenberg trots op zou zijn. En
kwam die ook niet uit Canada? Even herkenbaar als tragisch als grappig als
extreem. Een van de beste korte films van het festival.
Een trapeze-act en een spiegel, met
een briljant visueel resultaat. Helaas staat het geluid erg hard en gaat het
geheel te lang door. Het is net als met zo’n ouderwetse toverkijker, waarin je
de fleurige afbeeldingen zag wijzigen als je de kijker draaide. Dat was leuk,
voor een minuutje of wat.
Na afloop wordt ook nu de Q&A met
de maker van Awake verplaatst naar
het café. Helaas heb ik daar geen tijd voor, want de voorstelling is opnieuw
uitgelopen. Het is kwart over vier, het tijdstip waarop ik al op de Nieuwmarkt
had moeten zijn. Rennen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten