Alweer een griezelfilm uit de jaren tachtig waarvan je zou
denken, blijf er met je poten vanaf. Toch deed ook hier de trailer het hart
sneller slaan en ook nu kom ik niet bedrogen uit.
Na een heerlijk intro komen vijf jongeren bijeen in een
hutje in een bos dat toebehoort aan de ouders van broer David en zus Mia, die
dus twee van die vijf zijn. Mia zit met een drugs probleem en in deze afgelegen
hut gaat ze met hulp van haar vrienden en broer afkicken, ‘cold turkey’. Het is
al eens mis gegaan en haar vrienden zien dit als haar laatste kans, dus zullen
ze alles doen om haar hier te houden en het afkicken door te zetten. Al gauw
stuiten ze op een kelder vol dode katten en een in (menselijk?) leer gebonden
boek dat vol staat met duivelse tekeningen en spreuken. Het feit dat iemand er
aantekeningen in heeft gemaakt die er op wijzen dat je dit boek niet moet
lezen, wordt dat natuurlijk wel gedaan (duh!) en met het uitspreken van enkele
vreemde woorden wordt een entiteit opgeroepen die bezit neemt van Mia. Dan krijgen
we de spreekwoordelijke poppen aan het dansen.
The Evil Dead, een
instituut. Zo’n beetje de ‘original cabin in the woods movie’. De remake is in
opzet eigenlijk alleen anders door een traditionelere filmische aanpak. Geen (toen
zo vernieuwende) ‘shaky cam’ of aparte invalshoeken. Voor de rest volgt de film
het origineel redelijk nauwkeurig. Dat je van sommige zaken af moet blijven
hebben de makers ook begrepen (vergeet niet dat Bruce Campbell en Sam Raimi een
oogje in het zeil hielden als producers), dus geen potlood in de hiel. Andere dingen,
zoals de verkrachting door het bos zijn net even anders ingevuld. De boodschap
die echter moet worden overgebracht is dezelfde: ‘when the shit hits the fan,
the cabin will be drenched in blood’! Op dat vlak gaat de film in volle
overdrive.
Rücksichtslos en extreem. Ik heb gelezen in sommige recensies dat de
film wel wat meer humor had kunnen gebruiken. Daar ben ik het niet mee eens.
Humor haalt vaak de harde kanten van de horror af en gevatte oneliners zijn zo
passé dat ik blij ben dat er maar eentje in deze film zit. Vergeet daarbij niet
dat The Evil Dead een heel andere
film is dan Evil Dead II, waarin de
nadruk veel meer op gekte en humor lag.
Wat mij betreft dus een zeer geslaagde remake met een
(letterlijk en figuurlijk) spetterend einde. Oh ja, vergeet niet te blijven
zitten tot de laatste titels van het scherm zijn verdwenen. Een heerlijke
knipoog voor fans van het origineel volgt nog.
Stemoordeel: zeer goed
Geen opmerkingen:
Een reactie posten