Frodo (a.k.a. Elijah Wood) heeft zijn hobbitvoeten
afgeworpen en de stoute schoenen aangetrokken. Hij speelt de hoofdrol in de
remake van William Lustig’s Maniac uit
1980. Dit is een film uit de hoogtijdagen van de (obscure) slasher films, een
periode die mij heeft gevormd bij het kijken naar griezelfilms. De trailer zag
er veelbelovend uit. De film blijkt niet minder.
Een door zijn losbandige moeder verknipt geworden man brengt
zijn verknipte geest in praktijk door mooie vrouwen te stalken, af te maken en
te scalperen, waarna hij de scalpen op zijn verzameling paspoppen plakt zodat de
vrouwen voor altijd bij hem kunnen zijn. Als hij iemand ontmoet die interesse
toont in zijn werk, voelt hij de mogelijkheid voor een echte relatie.
Na het weergaloze Haute
Tension heeft het schrijversduo Alexandre Aja en Grégory Levasseur via wat
mindere tussenstappen (o.a. P2 en Mirrors) hun blinkende vorm terug
gevonden met het script voor Maniac. Samen
met regisseur Franck Khalfoun en producent Lustig zelf (!) weten ze de
cultklassieker nieuw leven in blazen op een overtuigende wijze.
Waar zal ik beginnen? Met de keuze om (bijna) alles vanuit
het gezichtspunt van de moordenaar te filmen. De invulling hiervan is briljant.
Je ziet alles dus vanuit zijn ogen, je hoort zijn zware adem, zijn stem die
veel dichterbij (als in je eigen hoofd) klinkt dan de andere stemmen. Daarnaast
maakt de POV je haast zelf een dader, die de arme vrouwen via gehavende, vieze
handen met een mes bewerkt. De enkele keer dat je de moordenaar ziet, is via een
spiegeling, in zijn (dag)dromen of één keer, bij een moord, alsof hij boven
zichzelf uitstijgt en ziet wat hij doet. Je hoort het conflict dat zich in zijn
(jouw) hoofd afspeelt. Als een soort Gollum werken zijn schizofrene gedachten medelijden
op, als hij weer het mes in een vrouw heeft gezet: “Why can’t you leave them
alone? I hate you”! Het ontstaan van de schizofrenie en misogynie wordt
uitgelegd door beelden van vroeger waarin hij als kleine jongen getuige was van
de losbandigheid van zijn moeder (seks en drugs) waardoor hij zich impotent
voelt (wat in een prachtig beeld wordt verwoord).
Dan de wereld om hem heen. Het speelt zich af in het heden
(mobieltjes en tattoos), maar alles wijst naar de groezelige, grimmige sfeer
van de jaren tachtig, vol schimmige straten, nachtelijke shots, verlaten
metrogangen en donkere flats. Voeg daarbij de passende synth-score en je vergeet
bijna dat het de tegenwoordige tijd is.
Als laatste de moorden en het scalperen. Onbehaaglijk, zeer
grafisch, verrassend (1e moord!), luguber, origineel, maniakaal,
tenenkrommend, ranzig.
Uit alles blijkt de liefde voor het origineel, met een
subtiele visuele ode aan de videohoes van dat origineel. Voor het eerst sinds
tijden heb ik weer een beetje het gevoel terug dat ervoer toen ik als jongeman
het origineel uit de stoffige schappen van de videotheek trok en thuis in
korrelig beeld de grenzen van mijn incasseringsvermogen aftastte.
Stemoordeel: zeer goed
Geen opmerkingen:
Een reactie posten