Iris is 14 jaar, van school getrapt en door een apathische
moeder in een jeugdopvang gestopt. De vrijheid blijheid aanpak die daar heerst
geeft Iris en haar nichtje Sonja alle gelegenheid om er elke avond tussenuit te
glippen en in Stockholm te gaan feesten. Via twee andere meisjes komen ze in
contact met Dagmar Glans (Pernilla August) die zichzelf ‘moeder’ noemt,
hoerenmadam is en de meisjes op slinkse wijze de prostitutie in weet te
trekken. Ze voelt feilloos aan hoe ze de jonge meisjes moet inpalmen, met geld,
luxe en complimentjes. “Maar ik ben toch niet speciaal”, zegt Iris op een
gegeven moment. Dan moet het zeer fijn zijn om iemand te ontmoeten die dat
juist wel beweerd.
De tweede kant van het verhaal is van de hooggeplaatste
personen, ministers, met een dubbele moraal. In het zicht van het publiek
roepen om sociale gelijkheid en gelijke kansen voor vrouwen, terwijl ze wetten
aanpassen om seksuele misdrijven lichter te bestraffen en zelf in bed liggen
met de nieuwe aanwinsten van moeder Glans.
Een derde zijde belicht het onderzoek dat staatsveiligheid
heeft lopen tegen Glans, waarmee ook het reilen en zeilen van de politici wordt
gemonitord. Men zal maar net de verkeerde uitspraak doen in een staat van
opwinding die het landsbelang kan schaden.
De jaren zeventig. Bruin en oranje als modekleur, jeans met
wijde pijpen, George McCrae, bandrecorders, typemachines, plateauzolen, heel
veel roken en weelderige haardossen onder de oksels en tussen de benen. De film
is een gedramatiseerde vertelling van een politiek schandaal in Zweden dat
bekend staat als ‘Bordellhärvan’. Dat speelde in 1976. De sfeer van die tijd ademt
de film perfect door de fantastische aankleding. Het verhaal laat niet alleen
zien dat macht corrumpeert, maar ook dat macht dicteert. Achter de schermen
wordt alles gedaan om de hoge piefen te beschermen, ten koste van alles. De
gekozen vorm is passend. Tussen de drie pijlers van het verhaal wordt vloeiend
gewisseld, waarbij elke zijde steeds wat verder wordt uitgediept. De lengte van
de film werkt soms wat tegen, als er weinig nieuws wordt verteld. Daarbij voelt
de film haast documentair aan en mis ik soms de schokkende dramatiek van het
veel intensere Lilya 4-ever. Maar het
feit dat het schandalige misbruik in een groter verband wordt getoond, dat ook
nog eens op ware gebeurtenissen berust, maakt Call Girl toch zeker de moeite waard, waarbij het extra pijnlijk is
dat geen enkele knappe kop een meisje van 14 de hulp kan bieden die ze nodig
heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten