“Either we
are alone in the Universe or we are not. Both are equally terrifying.” (Arthur
C. Clarke)
Met deze quote begint Dark
Skies, waarmee ze direct haar eventuele verrassing in de etalage zet. Een
doorsnee gezin in een leuk optrekje in Amerika. Moeder is makelaar, vader zit
zonder werk (stress door rekeningen die oplopen) en ze hebben twee jonge
zoontjes. Op een nacht wordt moeders wakker van een geluid en ze ziet dat de
koelkast is geplunderd, met een spoor eten dat naar buiten leidt. De volgende
nacht treft ze de inhoud van de opnieuw gevulde koelkast inclusief ander
keukengerei met geometrische precisie opgestapeld in de keuken, met graancirkel
lichteffecten op het plafond tot gevolg! (Je zou er toch een foto van nemen met
je hypermoderne mobieltje). Weer een nacht later slaat het alarmsysteem op hol
en nemen de onverklaarbare verschijnselen toe, die ook overslaan op de leden
van het gezin zelf, met gedragsverandering en black-outs tot gevolg. (Waarom
gaan ze niet op z’n minst veilig bij elkaar slapen?). Alsof dat nog niet genoeg
is begint ook de natuur te freaken. (Hoeveel aanwijzingen heb je nodig om
serieuze maatregelen te nemen?). Vaders hangt vervolgens het hele huis vol met
camera’s om te zien wat er aan de hand is. (Misschien is het huis niet helemaal
Feng Shui?).
Paranormal Encounters Of The Third Poltergeist. De
mengelmoes die deze film is, wil eigenlijk maar niet eng worden. Dat zit hem
dan voornamelijk in de manier waarop het gezin met de problemen omgaat en de
zeer onzinnige en ongeloofwaardige acties die daaruit volgen. Om een voorbeeld
te noemen: het heeft geen enkele zin om het huis dicht te timmeren, maar het is
nog belachelijker dat het gevaar zich daaraan conformeert. Daarnaast voelt het
hele gegeven (spoiler
voor zover dit een spoiler is, want die was al weggegeven met de quote) enorm
gedateerd aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten