Regisseur en scriptschrijver Chad Crawford Kinkle spreekt
ons toe via een opgenomen videoboodschap. Hij vertelt over de kruiken uit de
film, ‘facejugs’, die in de jaren ’50 in Amerika werden gemaakt en gebruikt
voor ‘moonlighting’ (illegaal gestookte drank) en vergif. Hij is benieuwd hoe
we zullen reageren op zijn film.
Een kleine hechte gemeenschap van mensen woont in de bossen.
Alles draait om ‘the pit’, een groot gat in de grond met modderig water. Ziekte
wordt genezen door er een bad in te nemen. Maar eens in de zoveel tijd vraagt
het een offer. Een pottenbakker bakt dan een ‘facejug’ en wiens gezicht er op
de kruik staat is de volgende die moet worden geofferd. Als Ada merkt dat ze
het volgende slachtoffer gaat worden neemt ze haar maatregelen en gaat ze in
tegen de jarenlange traditie. De vraag is of ze haar noodlot kan ontlopen en
tegen welke prijs.
Kinkle koppelt een twee fenomenen op slimme wijze aan
elkaar. De ‘facejug’ die door Afrikaanse slaven mee schijnt te zijn genomen uit
de Caribbean, alwaar dit gelinkt was aan Voodoo. Daarnaast het gegeven van het
offeren van mensen, om iets (een Godheid) tevreden te stellen, wat al voorkwam
bij de Azteken, die niet alleen vijanden, maar ook hun eigen mensen offerden.
Hij brengt het naar de hedendaagse tijd, maar wel binnen een soort commune die
bestaat uit simpele zielen, waar incest en mishandeling voorkomt. Genoeg
materiaal om over dit heidense ritueel een griezelige film te maken. Dat komt niet
helemaal uit de startblokken. Grootste struikelpunt is voor mij het feit dat de
niet al te snuggere mensen, of moet ik zeggen halve garen, onbedoeld iets
grappigs krijgen in hun manier van doen. Daarbij heb je de identificatiefactor.
Als een echtpaar het al niet al te erg vindt dat hun zoon de keel wordt
doorgesneden waar ze bij staan, waarom zou ik dat dan moeten vinden. De enige
waarmee je mee zou kunnen leven heeft het dan weer tegen zich dat ze eigenlijk
heel erg egoïstisch is binnen het gegeven waarmee we het moeten doen. Ook het
einde - een op zich gedurfde zet - geeft je het gevoel van, wat moet ik hier nu
eigenlijk mee. Erg jammer, want met een andere benadering had dit een zeer
ongemakkelijke griezelervaring kunnen worden, zoals in het vergelijkbare Wake Wood waarin
buitenstaanders het perfecte toegevoegde ingrediënt was.
Stemoordeel: zozo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten