European Fantastc Shorts 2013-1

Op weg naar het eerste Europese korte filmoverzicht dat ik als tweede ga zien tijdens Imagine zit ik in de tram en speelt er in mijn hoofd een korte film af door het gesprek dat ik opvang van de mensen die achter mij zitten.

Een man en een vrouw stappen in, checken in en gaan achter me zitten. Ze zijn rond de vijftig, schat ik. De man heeft een stem die me doet denken aan die van Youp van ’t Hek. Een volle, ietwat overdreven geluid met veel adem. Ze hebben het over het inchecken. Dat het lijkt alsof ze uitcheckten terwijl ze incheckten. “Misschien is de kaart er twee keer over heen gegaan?”, vraagt de vrouw zich af. “Ik heb toch goed uitgecheckt de vorige keer, zegt de man”. “En wat gebeurt er dan, hoe wordt je dan belast?” vraagt de man. “Dan krijg je volgens mij wel een hoger bedrag” denkt de vrouw te weten. “Maar als we naar de bestuurder gaan, die kan toch wel zien of het goed is gegaan?” jammert de man weer. Gedurende de hele rit (die een half uur duurt) komen ze er elke keer weer op terug. Ik denk op te maken uit hun verdere gesprekken dat ze werken voor de gemeente of in de politiek, want hij heeft het over stemlijsten. In de buurt van het Museumplein wordt hij gebeld. “Ik heb een vrije dag” hoor ik hem zeggen, “maar als je een korte vraag hebt dan kan ik je wel een antwoord geven”, merkt hij zakelijk en ietwat autoritair op. Hij gaat iets regelen voor de vrouw de hem belt. Hij moet ergens voor zorgen, maar zegt haar dat ze hem over enkele dagen gerust mag testen of zijn geheugen goed heeft gewerkt. Hij hangt op en het gesprek met de vrouw naast hem vervolgt zich. Dat hij zo’n belangrijke, invloedrijke positie heeft zegt ze. Interessant is, dat ik het gevoel heb dat ze iets met elkaar hebben, waar niemand iets van mag weten. “Ik ben toe aan een lekker terras” zegt ze. “Ja, een lekker kopje koffie”, antwoordt hij suf. Ze zijn duidelijk niet erg bekend in Amsterdam (hij vraagt constant “waar zijn we nu”), maar zijn er wel al eens geweest. “Was dit niet de plek waar we eens een broodje hebben gegeten?”, vraagt zij in de buurt van de van Baerlestraat. Het gesprek komt op iets dat net is voorgevallen. “Ik ben er wel door aangedaan”, zegt zij, “en jouw stemming is ook veranderd, voel ik”. Ze praten over een hotelkamer die ze hebben geboekt via internet, maar kennelijk is dat mis gegaan. “Dat daar geen toezicht op is”, merkt hij op. “Het leek wel alsof hij schulden had of zo”, zegt zij, “het was ook zo leeg”. “Misschien verhuurde hij het wel illegaal”? “Maar ik vind het wel heel fijn om met jou hier te zijn” zegt hij opeens. Er valt een korte stilte. “We nemen wel gewoon een duur hotel”, gaat zij verder, “het Mövenpick of zo”. “Dat kost wel € 300,00 per kamer”, zegt ze, alsof het haar niets meer kan schelen en geld geen rol speelt. “En het Amstel?”, vraagt ze zich hardop af, “zit dat hier in de buurt?” “Nee, ik geloof het niet”, antwoordt ze zelf. “Dit ziet er leuk uit hier”, vervolgt ze. “Waar zijn we nu?”, vraagt hij voor de zoveelste keer. “Dit is het Leidseplein, denk ik”, weet ze voorzichtig te beweren. “Kom, we stappen uit”, gebiedt ze hem welhaast. Ze checken uit, stappen uit. Een paar opgeschoten jongens hoor ik opeens schreeuwen en wijzen, ”kijk dat dan man!” “Kom op, klop op het raam”. Geen idee wat ze zien. “Alleen in Amsterdam, man” zegt er eentje. Als we verder rijden zie ik wat ze bedoelen. Het koppel van daarnet staat uitgebreid te tongen, midden op het Leidseplein.

Genoeg gepraat, de korte films, die erg worden verstoord door licht dat niet uit gaat, geluid dat te zacht staat en bovenal het constante openen van de zaaldeuren om te checken of het ondertussen al goed gaat en door mensen die veel te laat binnen komen (tot wel vijf keer aan toe).

Out There - Randal Plunkett (Ierland 2012)

Je wordt wakker in het bos met een hoofdwond. Watskeburt? Iets ergs, dat heb je al snel door. En dat het met zombies te maken heeft ook, dat voel je gewoon aan. De herinnering komt langzaam terug en een genomen beslissing komt zeer ongeloofwaardig over wat de rest van de film minder interessant maakt. Daarbij is er een tussen scène in een huis vol enge foto’s die wat mij betreft volkomen overbodig is. Schrap die scène en wijzig de omstandigheden waardoor de beslissing wel geloofwaardig wordt en je zou nòg niet meer dan een aardige film hebben.

Defeated - Jose Manuel Meneses (Spanje 2012)

Een man en vrouw, praten over een strijd die gevoerd moet worden. Waarom hij nou toch overal bij moet zijn, klaagt ze. Nog even en dan kan ik meer tijd bij jullie (er is ook een baby) doorbrengen. Ook hier krijg je het gevoel dat het niet helemaal klopt wat je ziet. Gaat dit soms om LARP? De clou is grappig. De aanloop wat lang.

Perpetuum Immobile - Marc Martí (Spanje 2013)

Een zeer irritante loop in zwart/wit.

Rew. Day - Svilen Dimitrov (Bulgarije 2012)

Een prachtige animatie waarin we op sublieme wijze met terugwerkende kracht kunnen zien hoe de wet van Murphy in werking treedt, ook al had je het zo anders verwacht ton je ’s morgens wakker werd.

Lief Konijn - Camiel Schouwenaar (Nederland 2012)

Niemand luistert naar de vrouw met een groot probleem, omdat iedereen teveel met zichzelf bezig is. Maar als niemand er een probleem van maakt, is het wel een probleem dan? Leuk verzonnen. Op Alex van Warmerdam wijze uitgevoerd. Naar het boek van Imme Dros.

The Trap - Alberto Lopez (België 2012)

Een variant op de rode knop waar bij staat dat je er niet op moet drukken. Wat doe je dan? Mooie vondst en akelige uitwerking.

Nostalgic Z - Carl Bouteiller (Frankrijk 2012)

Een doorgewinterde soldaat heeft de oplossing gevonden voor het zombieprobleem. Lokken en afmaken. De lokmethodes hebben met hun verleden te maken. Wel grappig, maar ook vrij onzinnig als oplossing.

And Death Will Be Alright - WeAreTrèsGentil (Frankrijk 2012)

Slaapverwekkende en wat pretentieuze kunstfilm met een vage boodschap. Over iets bereiken en de methode daartoe vinden? WeAreArtyFarty!

Lonely Bones - Rosto (Nederland 2013)

Onbegrijpelijke maar imponerende computeranimatie van de bekende maker Rosto, die al eerder filmpjes op dit festival heeft gehad. Fantasie zonder grenzen kan mooi zijn, maar er iets van begrijpen is toch ook wel fijn.

Perfect Drug - Toon Aerts (België 2012)

Groengekleurde chemische goedjes in buisjes (Re-Animator!) zorgen voor een slechte trip met hysterische gevolgen. Prachtig gefilmd, hier en daar lekker goor en een paar zinderende vondsten. Deze film krijgt uiteindelijk de Méliès d’Argent in de categorie Beste Korte Europese Fantastische Film.