Upside Down

Een irritante voice-over (die gelukkig na de introductie verdwijnt) vertelt ons over een zonnestelsel, ver, ver van hier, alwaar er twee planeten vlak bij elkaar zijn met ieder een eigen voor elkaar tegengestelde zwaartekracht. Er is een boven- (rijk) en een onderwereld (arm) en contact tussen de werelden is in principe verboden. De beide werelden zijn verbonden door ‘Transworld’, een lange toren die werk biedt aan vele mensen. Er zijn drie wetten van zwaartekracht die voor beide werelden gelden. Alle materie wordt door zwaartekracht aangetrokken door de planeet waar het vandaan komt. Het gewicht van een object kan ongedaan worden gemaakt door ‘inverse matter’, materie van de andere planeet. Na enige tijd contact gaat ‘inverse matter’ heel heet worden, branden.

Het uitgangspunt zorgt direct voor fantastische beelden, die direct doen denken aan de scène uit Inception waarin architect Ariadne (Ellen Page) voor het eerst uitprobeert wat er zoal mogelijk is in de droomwereld, waarbij ze een huizenblok spiegelt, buigt en omvouwt tot deze precies omgekeerd bovenop de ander past en je dus een wereld op zijn kop boven je ziet. Upside Down is duidelijk schatplichtig aan deze film(scène).

Adam (Jim Sturgess) en Eden (Kirsten Dunst) komen uit verschillende werelden en ontmoeten elkaar bij toeval op de hoogste punt van een berg. Ze worden verliefd, maar het loopt mis, met als gevolg dat ze elkaar tien jaar niet zien. Dan ziet Adam Eden op tv en is het vuur opnieuw aangewakkerd om naar haar op zoek te gaan. Ze werkt in de toren van Transworld alwaar hij ook een baan krijgt. Natuurlijk doet hij zijn uiterste best om haar weer voor hem te winnen, maar behalve de sociale problematiek, maken het fysieke obstakel van de zwaartekracht en het feit dat Eden geheugenverlies heeft deze zoektocht geen gemakkelijke.

Visueel is het fascinerend gedaan. Binnen Transworld, waarin de twee werelden maar een armlengte van elkaar zijn gescheiden ziet het er zeer overtuigend uit. De buitenopnames zijn wat kitscheriger, waardoor je je bewuster wordt van het feit dat alles uit de computer komt. Er zitten leuke vondsten in die allemaal te maken hebben met de omgekeerde zwaartekrachten, zoals de anti-verouderingscrème, de omgekeerde cocktail en Kirsten Dunst die haar kus uit Spider-Man nog even overdoet.

Het verhaal is een ander verhaal. Is de liefde sterker dan de zwaartekracht? De vraag stellen is hem beantwoorden. Het is dan toch zo jammer dat dit liefdesverhaal, een soort Romeo & Julia waarin niet hun families maar hele werelden tegenover elkaar staan, weinig inhoud heeft en nauwelijks subtiel is te noemen. Verhaaltechnisch worden zeer platgetreden paden bewandeld in een visueel uitdagende wereld. Op zich vermakelijk, maar het geeft je het gevoel dat hier zoveel meer in had gezeten, waardoor de film toch wat richting middenmoot afzakt.