Een groepje vrienden komt met aanhang na 20 jaar bijeen in ‘a
cabin on the hills’ voor een soort reünie. Ze halen oude herinneringen op,
praten wat bij, voelen de vriendschap, maken wat ruzie over zaken die in het
verleden zijn voorgevallen, willen de aankomende meteorietenregen bekijken, drinken
veel en er eindigt er eentje in zijn blote kont bij het kampvuur als er iets
vreemds gebeurt en alle elektriciteit uitvalt. Een black-out kan het niet zijn,
want zelfs de auto’s doen het niet meer. Ze besluiten te gaan wandelen naar het
volgende dorp voor hulp, hoewel dat een dag lopen is. Onderweg gebeuren er
raadselachtige dingen.
Het gebeurt niet vaak dat ik vrijwel emotieloos naar een film
kijk, maar dat was hier het geval. Ik werd er niet koud of warm van. Wat er
precies is aan de hand is, daar kom je niet achter. De film geeft twee aanwijzingen
waardoor iets vast komt te staan, maar het is geen antwoord op wat er nu
eigenlijk gebeurt. Dus lijkt het alsof we naar een vakantiefilm van onbekenden
kijken, onderweg naar een dorp, met elke keer hetzelfde raadsel dat ze
overkomt. Daar blijft het niet bij. De makers scheppen er kennelijk plezier in
om het geheel op te leuken met nog meer zaken (roedel honden bijvoorbeeld)
waarvan je je niet alleen afvraagt waarom, maar het snijdt ook geen hout. De
enige emotie die er dan nog opgewekt zou kunnen worden is door de karakters
zelf. Maar hun conversaties zijn weinig interessant en hun persoonlijkheid komt
niet uit de verf. Als ze dan aan het einde met een flauwe moraal en wat
halfzachte filosofische mijmeringen aan komen zetten ben ik er wel klaar mee.
Het einde. Hoe zou dat er uit zien. Vast niet zo onlogisch
en vaag als dit.
Stemoordeel: zozo (en dat is nog positief!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten