The Walking Dead

(4^e seizoen, 16 afleveringen, 45 min, IMDb 8,7)

Na de vernietigende mid-season-finale met een inferno van jewelste en de ondergang van geliefde en gehate personen, is de gevangenis niet langer veilig en valt de groep van Rick uiteen. Back to square one. Terug naar het individu, persoonlijke demonen, introspectie, de basis. Overleven, voedsel vinden, een plek voor de nacht, spullen verzamelen. Er ontstaan ongekozen combinaties die het met elkaar moeten kunnen vinden, om niet aan de omstandigheden ten onder te gaan. Meer aandacht voor Carl, die merkt dat het er buiten de beschermde hekken van het gevang heel anders aan toe gaat. Beth, het kleine zusje van Maggie, die eindelijk uit de schaduw treedt. Onderweg zijn er nieuwe ontmoetingen, nieuwe mensen, zoals Sgt. Abraham Ford, bekend van de comic, maar ook een oude bekende.

Er is uitzicht op een veilige plek, Terminus, een eindstation waar iedereen naar op weg gaat. Maar de weg is lang en vol gevaar. Gevaar dat niet alleen van de wandelende doden afkomt, maar vaker van mensen die niet het beste met je voor hebben, of die het anders zien. In die laatste categorie vindt er een moord plaats die je niet snel zult vergeten en misschien wel de heftigste is tot nu toe. Een resultaat van waar deze wereld vol ellende toe kan leiden.

De verandering van omgeving, het uit elkaar vallen van de groep, het zijn weer goede zetten om deze fantastische serie nog altijd zeer boeiend en aan de top de houden. Het omleggen van een zombie mag dan zowat gesneden koek worden, als het levende mensen betreft gaat het nog altijd niet in de koude kleren zitten.

Almost Human

Where the fuck is Rob? Iets met een blauwe straal en in de lucht gezogen. Tenminste, dat is wat Seth aan Mark vertelt. Dan verdwijnt Mark op dezelfde wijze.

Twee jaar later zijn er opnieuw vreemde (ver)schijnselen en de terugkeer van Mark, almost human… Mark heeft een missie, waarbij vele doden vallen. Dat gebeurt lekker bruut en ‘to the point’. Wat dat punt is wordt al snel duidelijk.

Close Encounters Of The Cheap Kind? Dat bedoel ik niet zo gemeen als het er uit komt, maar gewoon, dat het iets buitenaards is en met weinig middelen in elkaar gezet. Maar dat is eigenlijk best aardig en overtuigend gedaan. Wat flikkerende lampen en een soundtrack al niet kunnen doen. En acteerprestaties. En editing. En gore effecten. Wat ik dan weer mis is echte spanning, omdat ik weinig gevoel heb bij de personages, waarvan de karakters nauwelijks zijn uitgeschreven. Daarbij gebeurt er niet zo heel veel en is wat er gebeurt niet zo origineel. The Thing, Invasion Of The Body Snatchers, het zit er allemaal vrij duidelijk in. De inseminatie is dan weer een leuke eigen draai. Er is zelfs een kleine knipoog naar Halloween, je weet wel, kast met louvredeuren, vrouw in nood met wapen, grote boeman die haar zoekt.  

Volgende keer een iets beter script schrijven, wat meer uitdiepen, geen leentjebuur spelen en het dan nog eens proberen. De rest was namelijk goed genoeg om er echt iets van te kunnen maken.

O ja, vergeet niet te wachten tot na de aftiteling voor een kleine toegift.

Moebius

Vader is overspelig. Moeder en zoon zijn getuige. Na een mislukte poging bij haar man snijdt ze (dan maar) het geslacht van haar zoon af. Onmacht? Voorkomen dat hij later dezelfde fout maakt? De actie heeft verstrekkende gevolgen.

Er wordt geen woord gesproken in deze (geluids)film van Kim Ki-duk (Spring, Summer, Fall, Winter... and Spring, Bin-jip, Pieta), wat het geheel iets artificieels, maar ook iets heel puurs geeft. Actie en reactie. Basaal, extreem en onomwonden. Zowel inhoud als uitvoering. Schuld, boete, wraak, woede, opoffering, liefde, angst, schaamte, verantwoordelijkheid, spijt. Gevoelens die we allemaal kennen, maar in deze film zie je ze aan de hand van niet alledaagse voorbeelden terug. Kim Ki-duk neemt je mee op een zoektocht naar alternatieve vormen van seksueel genot, waarbij weinig wordt geschuwd, taboes bij de hoorns worden gevat. Er zijn bizarre sadistisch erotische momenten die bijna komisch overkomen als ze niet zo triest waren. Daarbij krijgt je verwondering over wat je ziet veelal de overhand. Ik moet denken aan David Cronenberg’s Crash, of Lars von Triers Antichrist, regisseurs en films die grenzen opzoeken, provoceren maar ook iets te melden hebben. Zo liggen er veel dingen verscholen in Moebius die je door alle commotie over het hoofd zou kunnen zien, maar die de film nog meer de moeite waard maken. Denk maar eens aan het voornaamste doel van de vader voor zijn zoon (zorgen dat hij seksueel genot kan hebben) en waarom dit zo is. Er rijzen vraagtekens bij het belang van seks dat door de personages zo wordt benadrukt. Let ook eens op de rol van de vrouw en de minnares, die door dezelfde actrice blijkt te worden gespeeld!

Het is een toch wel unieke belevenis deze film, die aan het eind een soort van cirkel rond maakt en je dan toch voornamelijk met een naargeestig en ongemakkelijk gevoel in je maag achter laat. 

Zero Charisma

‘Because I’m the Gamemaster, that’s why’, staat er op zijn bumpersticker te lezen. Scott is te dik, heeft een opzichtige pukkel op zijn wang, een kalende plek op zijn hoofd en toch te lang haar inclusief viezig baardje, hij draagt shirts met namen van bands die niet te ontcijferen zijn of met afbeeldingen die simpelweg ‘too loud’ zijn en hij woont bij zijn ziekige grootmoeder. Een ‘scruffy-looking nerf-herder’ die in het echte leven niet zo veel in de melk heeft te sprokkelen, zeg maar. Maar hij voelt zich dé man als hij met zijn vrienden een rollenspel speelt, waarvan hij de Gamemaster is. Een rollenspel als in Role Playing Game (RPG) als in Dungeons And Dragons of World Of Warcraft. “Communal storytelling. Building worlds, building characters, building heroes. A prism to see your own fears, your own goals, your own selves”, weet Scott het mooi te formuleren. Toch heeft het allemaal wat zieligs, volwassen mannen die met poppetje spelen. “You sound the same as when you were ten”, zegt Scott’s moeder als zijn geplande spelavond niet door dreigt te gaan en hij tekeer gaat.

Een groot probleem doet zich voor als één van de vaste spelers van het spel zich terug trekt en een vervanger wordt gevonden. Dat is namelijk Miles, een coole übernerd, die alles (beter) weet én een mooie vriendin heeft én een bekende blog runt én nog aardig is ook. Hij ondermijnt de zo onaantastbaar lijkende positie van Scott die door zijn eigenwijze houding alleen maar verder in de problemen komt.

Deze film - gedeeltelijk gefinancierd door ‘crowdfunding’ - is een ironische ode aan de (roleplaying) nerd. Zo is het heerlijk (en voor sommigen misschien herkenbaar) om te horen hoe men discussieert over welke ruimteschip sneller is, de Enterprise of de Millennium Falcon, en dit toelicht met absurde berekeningen. Of mee te maken hoe de mannen zich met eindeloze fantasie en passie op het spel storten. De toon wordt allengs grimmiger als Scott’s positie in geding is en zijn ware aard tevoorschijn komt, op zowel grappige, aandoenlijke als pijnlijke wijze. Minpuntje zijn de wat mindere scènes met de familie van Scott, die iets grappiger hadden gekund en nu het ritme van de film een beetje verstoren.

Verplichte kost voor mensen die zo’n eigen wereldje wel herkennen en hun hobby soms iets te serieus nemen.

Bates Motel

(2^e seizoen, 10 afleveringen, 45 min, IMDb 8,2)

Als ik Norma Bates de trap af zie lopen richting haar beruchte motel in haar frisse zomerse jurkje zou ik er bijna weer tien afleveringen aan vast zitten. Zoals eerder aangegeven runde zij voor een groot deel de show in het eerste seizoen die ik met interesse en plezier heb bekeken. Toch wordt me in de eerste aflevering van dit tweede seizoen al gauw duidelijk dat ik me teveel in de luren heb laten leggen door haar. Ze heeft me voor haar karretje gespannen en nu ik er met een frisse blik tegenaan kijk was dat karretje nou ook weer niet zo boeiend.

De zaken van het motel gaan voor het eerst heel goed als blijkt dat de aanleg van een nieuwe weg toch zal worden gestart, waardoor de meeste reizigers niet meer langs het motel zullen rijden, wat funest zal zijn voor de omzet. Norma gaat natuurlijk actie ondernemen, terwijl we bij Norman steeds meer afvragen of hij nu wel of niet weet wat hij heeft gedaan, broer Dylan zich met zijn goede inborst in slechte (hash) zaken blijft mengen, hottie Bradley de dood van haar vader onderzoekt en muurbloempje Emma veel zaken in het motel regelt.

Het is me toch iets te soaperig allemaal. Leuk voor één seizoen, maar ook hier houd ik het toch maar voor gezien. Tijd is beperkt, het aanbod is groot en ik zie dan liever een mindere film (van maar anderhalf uur) dan een tv-serie (van een volle werkdag) die me maar zozo boeit.

From Dusk Till Dawn

(1^e seizoen, 10 afleveringen, 45 min, IMDb 7,2)

Eerst was er de film, die best wel oké was voor een late vrijdagvond film, die dankzij de schrijver (Tarantino), regisseur (Rodriguez) en acteurs (Clooney, Tarantino, Keitel, Lewis, Liu, Hayek, Trejo, Savini, Williamson, Saxon…) voorbestemd was voor cultstatus onder genreliefhebbers. Toen kwamen er twee uiterst belabberde vervolgen, die niets meer te maken hadden met de namen die aan het origineel waren gelinkt. Nu, 18 jaar later, proberen Rodriguez en Tarantino hun kindje nieuw leven in te blazen door het als tv-serie uit te brengen. Wat nou zo jammer is, is dat dit het originele script van de film lijkt, maar dan met liters overtollig vet, een extreem lange director’s cut met andere acteurs, die eigenlijk ongeïnspireerd, saai en overbodig is.

Nu was de film zelf als geheel geen hoogstandje, maar wel uiterst vermakelijk, zoals de slangen act van Salma Hayek in de Titty Twister Bar die op zichzelf dan wel weer een heerlijk hoogstandje was en zeker als het hek van de dam gaat en de demonen hun lelijke koppen laten zien viel er genoeg te genieten. Er zullen veel ‘fans’ zijn die aan de serie beginnen ‘for old time’s sake’. Vraag is echter of ik er 450 minuten van mijn leven in ga steken. Of ik me nu door heel wat van deze suffe afleveringen heen ga worstelen om hopelijk wat tweederangs lol te beleven. Het zijn vragen die gedurende de tweede aflevering bij me op komen. Ik kan dan beter de DVD van de film nog eens uit de kast trekken en dat zal ik al niet eens zo snel doen, want er ligt nog zo veel nieuws op me te wachten.

Toedeledokie Gecko Brothers!

+1 (Plus One)

David maakt een ‘major fuck up’ waardoor zijn vriendin Jill het uitmaakt. Tijdens een mega-tiener-huis-feest doet hij er alles aan om het weer goed te krijgen, maar een meteoriet gooit een vreemd soort roet in het eten.

+1 is meestal als je op de gastenlijst van een concert bent gezet en je mag iemand naar keuze meenemen. Dit keer gaat het echter om kopieën van mensen die op het ‘waanzinnige’ feest komen en precies hetzelfde doen als de echte mensen, maar dan iets van vijftien minuten later. Er vormt zich dus een soort déjà vu, die goed gaat tot de onvermijdelijke interactie plaats vindt.

De hele film draait om de goed-maak-poging van David en om de dubbelgangers. David doolt eindeloos rond door het grote huis – boring! – en de conversatie met Jill is ook heel oninteressant. Bikinigirls, drugs, booze, music, partylights, gadgets, games en seks moeten het verhaal wat oppimpen, maar hey, dit is geen Project X. Het wachten is dus op die dubbelgangers en de (re)acties die daaruit volgen. Zo jammer dat die (re)acties veelal zo ongeloofwaardig en stupide zijn. “Everybody is out there, and they’re down here too. David, I just saw another me downstairs. (…) Something is seriously wrong”, aldus vriendin Allison. NO SHIT SHERLOCK!! Vervolgens krijgen we alle saaiheid die al gebeurd is nog een keer te zien, vanuit een ander perspectief. Het wordt er niet spannender op. David ziet deze Groundhog Day kans om nog eens een poging te wagen zijn geliefde voor zich terug te winnen, terwijl de film met de minuut aan logica verliest.

Het zeer aardige idee wordt om zeep geholpen doordat het slecht en saai is uitgevoerd, vol ongeloofwaardige acties zit en erger nog, zo boordevol inconsequenties dat je er een mini documentaire over zou kunnen maken.

En hoewel Allison die niet al te snuggere opmerking maakte, is haar interactie met zichzelf nog de meest interessante. Sappig detail daarbij is dat hiervoor een identieke tweeling is gebruikt, de acterende zusjes Suzanne en Colleen Dengel. 

Parenthood

(1^e seizoen, 13 afleveringen, 60 min, IMDb 8,0)

Een inhaalslag. Dit eerste seizoen stamt uit 2010 en de serie loopt nog steeds en is nu met het vijfde seizoen bezig. Parenthood is gebaseerd op de gelijknamige film uit 1989, één van mijn favoriete komedies, en kent in de basis veel overeenkomsten. Het gaat hier om het wel en wee van een grote familie met iets van vijftien hoofdkarakters. Het is een soort Modern Family, maar dan minder op de lach gericht en meer op het drama. Per aflevering worden er dingen afgerond, maar er lopen ook verhaallijnen (binnen een seizoen) door. Het is een zeer aangename serie die voor veel kijkers wel momenten van herkenning op zal leveren, of dat nu als ouder of kind is, losbol of zakelijk ingesteld, hoog opgeleid of werkend in een kroeg, gelukkig getrouwd of gescheiden. De karakters zijn geloofwaardig en spelen binnen de familie hun rol, waarbij er natuurlijk wel eens botsingen zijn, of erge dingen gebeuren, maar uiteindelijk staat de familie als een huis, zijn de banden sterk, worden de hordes des levens genomen en is de serie gericht op het krijgen van een goed gevoel.

Op naar het volgende seizoen…

Gåten Ragnarok

Sigurd is een Noorse archeoloog die al jaren onderzoek doet naar een uniek Vikingschip dat is gevonden. Het zogenaamde Oseberg schip heeft een geheimzinnige runetekst. Sigurd vermoed dat er een geheim achter de tekst schuil gaat en die wordt hem helderder als zijn vriend en archeoloog met een steen aan komt zetten die verband houdt met een object dat op het schip is gevonden. Op de steen staan nog meer runetekens die verwijzen naar een specifieke plek waar het avontuur heen zal leiden.

Een prachtig begroeid berglandschap en een onheilspellend meer is het werkterrein waar Sigurd met o.a. zijn dochter en zoontje terecht komt en spannende avonturen mee zal maken. Een soort van Indiana Jones And The Loch Ness Monster of zoiets, maar dan als Noorse tele-jeugdfilm zeg maar. Dus veel grotten, onderaardse gangen, abseilen, skeletten en een hoop gebrul van een eng watermonster. Je moet wel even geduld hebben voordat de vaart er in komt, maar voor de categorie 12+ zal het nog best wat ‘huivermerg en rilrug’ op kunnen leveren. Maar wees niet bang lieve kijkmuiskindertjes, alleen de mensen met ‘slechte’ bedoelingen gaan er aan. En dat zijn er niet zo veel…

Voor de meer ervaren kijker heeft de film niet zo veel te bieden - behalve dat een vrouw eigenlijk de actieheld is - al was ik wel gefascineerd door de aftiteling, waarin er mensen onder het kopje ETTERARBEID werden genoemd. Was dat om die kindertjes onder de duim te houden?

Contracted

Samantha krijgt op een feestje iets toegediend en eindigt in de auto met een vreemde man waarmee ze niet geheel vrijwillig en geheel onveilige seks heeft. De volgende dag voelt ze zich niet zo lekker. Dat begint met buikpijn en bloedverlies (ongesteld), maar wordt al gauw erger. Een bezoek aan de dokter geeft niet direct antwoorden, maar vermoedens rijzen dat het een geslachtsziekte kan zijn (contracted = opgelopen). Wat het ook is, de gevolgen voor Samantha zijn desastreus.

Dit is pure body-horror in de lijn van David Cronenberg en er zijn scènes die regelrecht ‘verwijzen’ naar The Fly. Dat is niet erg, want het lichamelijke verval is zeer overtuigend in beeld gebracht. Het feit dat je niet precies weet wat er met je aan de hand is komt zeer beangstigend over, maar dat is nog niet alles. Niet alleen haar lichaam laat het afweten, ook op haar vrienden en haar moeder kan ze niet langer rekenen.

Stukje bij beetje krijgen we een beter inzicht in de persoon Samantha, wat er in het verleden heeft gespeeld, waar ze doorheen is gegaan, dat haar leven nog wat onstabiel is, maar beter dan voorheen. Op subtiele wijze ondersteunt deze informatie de wijze waarop ze zich gaat gedragen door het voorval, waardoor het zo realistisch over komt. Zelfs als de toon verandert heeft dat een reden. Minpuntje is dat een aantal personages hun ogen in hun zak lijken te hebben, gezien het feit hoe ze er uit komt te zien, hoewel dat bij sommigen aan hormonen toegeschreven kan worden ;-).

Contracted is interessante film waar huiver en medelijden hand in hand gaan. Het einde ligt trouwens enorm voor de hand, maar komt toch als complete verrassing.

Raze

Zoë Bell. De Nieuw-Zeelandse stuntvrouw die zichzelf in de kijker speelde in Deathproof  van Tarantino en nu de hoofdrol speelt in het mede door haar geproduceerde Raze. Ze speelt een stoere chick die net als een boel andere vrouwen is ontvoerd en vastgezet in een gevangenis. Ze moeten tegen elkaar vechten. Maar dit zijn geen ‘bitchfights’ waar aan haren wordt getrokken, dit zijn keiharde en meedogenloze gevechten op leven en dood. Waarom? Omdat de slachtoffers via een dwangmodel niets te kiezen hebben en wel moeten. Omdat de spelleiders zich Griekse goden wanen en spelen organiseren voor de welgestelden ter vermaak, met als uitkomst een nieuwe Maenad.

Die laatste term is het meest intelligente dat deze film te bieden heeft, want het gaat natuurlijk om de gevechten tussen de vrouwen, die in ruime mate voorbij komen. Cody vs. Marissa, Jamie vs. Teresa, etc. etc. Een lange reeks van vrouwen die elkaar verrot slaan. Pretentielozer dan dit wordt het niet en als het je ding is, dan kom je aan je trekken. Wat mij betreft wordt het al gauw saai, vanwege het gebrek aan variatie, diepgang, spanning en verrassingen.

De groep (waaronder meer Deathproof oudgedienden als Rosario Dawson en Tracie Thoms) dunt snel uit en ontsnappen lijkt onmogelijk. Het wachten is dan ook op dat onmogelijke en de wraak die daaruit zal volgen, maar niet voordat die ene bitch die wèl van het vechten geniet een koekje van eigen deeg krijgt natuurlijk. En nee, daar verklap ik niets mee want dat was bij voorbaat duidelijk.

Het is een echte B-film en daar is op zich niets mis mee. Verstand op nul en knallen voor de meiden, verstand op nul en ontvangen voor de kijker. Eén ding is zeker, Zoë Bell = Bad Ass en het einde van de film kan ik dan ook wel weer appreciëren.

Ps. De grootste shock tijdens het kijken kwam bij het weerzien van Sherilyn Fenn, die ooit een onuitwisbare indruk achter liet als de wonderschone Audrey Horne in Twin Peaks, die liet zien dat ze het waard was om in een bordeel te werken door een kers in haar mond te stoppen en na enige arbeid met haar tong het steeltje van de kers in de knoop op tafel legde! God, wat is ze een… propje geworden!

Nebraska

Je kent ze misschien wel, die gepersonaliseerde loterijpost met de mededeling dat je gegarandeerd iets hebt gewonnen. Het overkomt ook de oude Woody Grant (Bruce Dern) die het papiertje in zijn borstzak steekt en mankig begint te lopen vanuit Montana naar het twee staten verder liggende Nebraska, om daar zijn miljoen dollar te claimen. Woody is een alcoholist, maar ook een veel te goeiige man die tegen iedereen ja zegt en daardoor belazerd wordt. Dit keer laat hij zich niet weerhouden, niet door de lokale sheriff die hem terug brengt, of zijn zonen die hem proberen te overtuigen dat het maar een reclamefolder is. Uiteindelijk ziet zoon David dat in en gaat samen met hem de reis maken.

Nog één keer iets bereiken in je leven. Het gaat de Woody niet om dat miljoen, maar om een nieuwe truck (had hij altijd al eens willen hebben) en een compressor (die hij veertig jaar geleden heeft uitgeleend en nooit terug gekregen). En misschien wel om zijn bazige vrouw te ontlopen, die constant loopt te mopperen en de overhand neemt waar ze ook komt, hoewel ook dat blijkt soms een voordeel kan zijn. Of gewoon, om nog één keer iets te bereiken, puur an sich. David ziet het als een laatste mogelijkheid om nog wat tijd door te brengen met zijn oude vader, ook al is die er nauwelijks voor hem geweest.

De reis gaat o.a. via Woody’s geboorteplaats, waar familie en ‘vrienden’ van toen opeens grote interesse hebben in de man van één miljoen en velen als egoïstische gieren hun deel op voorhand al winnen innen, van een prijs die dus niet bestaat. Het levert mooie scènes op, als Woody met zijn zes broers in een kamer naar de tv zitten te staren. Ze zeggen niet veel, want dat doen ze nooit. En als ze dan wat zeggen, gaat het kortaf en eigenlijk nergens over. David zit er bij, verbaast zich over het gebeuren, maar valt tussen die oudjes niet eens zo op, met zijn zelfde geruite overhemd. Hij lijkt meer op zijn vader dan hij door heeft.

Geschoten in tijdloos zwart-wit en prachtig geschreven. Woody hanteert een logica die dat voor de ander misschien niet is, maar waar weinig tegen in te brengen valt. Maar ook het eindeloze gekwebbel van vrouw Kate is heerlijk om je aan te ergeren.

Over de afloop ga ik niets verklappen, hoewel die prachtig is. Het gaat hem om de reis, die wonderschoon, pijnlijk, grappig en aandoenlijk is, maar vooral hartverwarmend.

Garden Of Words

Even wat feitjes: Shinjuku is een van de 23 speciale wijken van Tokio. Shinjuku heeft het statuut van stad en noemt zich in het Engels ook Shinjuku City. Op 1 maart 2008 had de stad 310.796 inwoners. De bevolkingsdichtheid bedroeg 17050 inw./km². De oppervlakte van de stad is 18,23 km². Het is een belangrijk zaken-en bestuurscentrum van Tokio. Het Station Shinjuku is een van de belangrijkste spoorwegstations in Tokio, waar iedere werkdag meer dan 3,60 miljoen mensen in en uitstappen. (bron: WikipediA).

Het is het regenseizoen. Takao besluit aan de drukte van de stad te ontsnappen, spijbelt wat uurtjes van school en loopt door de regen een park in, waar hij onder een afdakje gaat zitten. Er zit ook al een vrouw, die kennelijk eenzelfde rust opzoekt. Takao werkt aan zijn schetsen voor schoenontwerpen, de vrouw drinkt bier en eet chocola. Telkens als het regent zoeken ze het plekje in het park op, maar misschien nog wel meer elkaar. Een vlucht uit de werkelijkheid, het ontduiken van plichten, het nastreven van dromen en gevoelens. Zelden was de regen zo romantisch.

De Tanka (dichtvorm) die de vrouw schrijft vat het gevoel mooi samen:

Narukami no sukoshi toyomite (een doffe donderklap)

Furazo to mo (al komt er geen regen)

Warewa tomaramu (ik blijf hier)

Imoshi todomeba (samen met jou)

Deze korte Japanse animatie is mooi, liefdevol en rijk aan detail. De schittering van het licht, de stoom die van het water komt als de koude regen plots valt na een warme dag, de spiegeling in de plassen op de brug, de takken van een boom die het water net wel of net niet raken, afhangend van een briesje. De natuur ziet er bijna fotorealistisch uit op momenten.

Garden Of Words is een verhaal over de liefde, vol tederheid, wat melancholie en is zelfs wat zoetsappig, maar vooral een visuele traktatie.

Magic Magic

Alicia reist naar Chili om haar nichtje Sara te bezoeken. Samen met vrienden van Sara rijden ze Santiago uit op weg naar het huis van Sara’s vriend Agustín als Sara plotseling bericht krijgt dat ze terug moet om een examen voor haar studie in te halen. Alicia wil met haar mee, maar Sara is gedecideerd dat Alicia met de rest mee moet, daar veel meer lol aan zal beleven en het is maar voor één dagje. Alicia voelt zich niet op haar gemak, ze kwam immers voor haar nichtje en zit nu in een busje met mensen die ze niet kent en veelal Spaans spreken. Ze ziet er uit zoals ze zich lijkt te voelen, als een angstig en verloren vogeltje. Eenmaal in het afgelegen huis op een eilandje worden de zaken er niet beter op. Er is geen bereik en de vrienden van Sara geven Alicia geen goed gevoel. Paranoia creeps in en Alicia ziet dingen die er niet zijn of anders dan ze zijn en krijgt paniekaanvallen.

Het gevoel dat je langzaam gek aan het worden bent is beangstigend, benauwend, verdrietig en ongemakkelijk in beeld gebracht. Alicia komt in een neerwaartse spiraal die zeer overtuigend over komt. Er zijn constant kleine voorvallen die het gevoel van ontheemding en achterdocht versterken. Veel dingen die te maken hebben met geluid, zoals muziek, hondengehuil en het constante gekras van vogels, maar ook de cultuurshock (wreedheid jegens dieren), het niet spreken van de taal en de houding van de mensen (opdringerige humor, links laten liggen) dragen steentjes bij. Maar Alicia zelf zit natuurlijk ook niet goed in haar vel, is overgevoelig en heeft last van slapeloosheid. Juno Temple speelt de rol met volle overtuiging en Michael Cera stapt uit zijn comfortzone als de nare Amerikaanse student Brink die het er niet makkelijker op maakt.

Extra complimenten voor het gekozen einde dat toch vrij onverwacht is, zeer triest en je sprakeloos achter laat, waarna je even nodig hebt om deze nachtmerrie te verwerken.

Imagine 2014

De dertigste editie. Een mijlpaal. Wederom in Eye, waarbij moet worden afgevraagd of de verplaatsing naar deze locatie een goede zet was. Eye is een prachtig gebouw met een wonderschone ligging, maar het ademt niet de sfeer van het festival, zoals Kriterion dat hiervoor wel deed. De bezoekersaantallen spreken voor zich. In 2012 kwamen er 17.000 mensen naar Kriterion voor dit festival van de fantastische film en vorig jaar in Eye waren dat er ‘slechts’ 15.000. Een terugval waar groei werd verwacht, neem ik aan. Vaste bezoekers weten het wel te vinden, maar Eye is toch te veel een eiland om in een opwelling even langs te gaan, vermoed ik. Een hoop aannames en vermoedens van mijn kant, maar de getallen staan zwart op wit en mijn gevoel heb ik verwoord vorig jaar. 

Neemt niet weg dat ik er ook dit jaar weer bij zal zijn en de hele middag en een deel van de avond in de weer ben geweest om een programma samen te stellen. Wat wil ik zien (veel te veel), wanneer draait alles en hoe dirigeer ik dit naar een schema waarin niet te veel gaten vallen en ik nog wat tijd heb om over alles te schrijven. Gelukkig is het maar eens per jaar dat het thuisfront een dikke week niet op me hoeft te rekenen.

In vergelijk met vorig jaar ben ik van plan om naar veel meer films te gaan. Geen idee hoe dit komt. Misschien spreken meer titels me aan dit keer. Er is ook iets meer te kiezen. Zo zijn er maar liefst vijf korte film programma’s (i.p.v. de drie van vorige keer). Het gaat me in ieder geval weer een lieve duit kosten! Vaste prik binnen dit alles is de verrassingsfilm. Zoals je hier kunt lezen is het alleen maar bergafwaarts gegaan met de kwaliteit daarvan. Elke keer denk je dat het niet erger kan dan de vorige keer. Dat denk ik nu ook weer. Ik hoop dat men dit jaar wel iets heeft uitgekozen dat tevreden klanten zal opleveren inclusief een goede score. En wat de film zal worden? Er zijn een hoop opties. Ik strooi eens wat in de rondte, zonder er overigens een kwaliteitslabel aan te (kunnen) hangen.

Het uit Israël afkomstige Big Bad Wolves van Aharon Keshales en Navot Papushado die met Kalevet (ofwel Rabies) al goede indruk op me maakten en Tarantino schijnt het ‘the best film of 2013’ te hebben genoemd, hoewel het dan weer niet in zijn (voortijdige) lijstje van dat jaar voorkwam, de film was trouwens al te zien op IFFR; Wolf Creek 2 met de moordende Aussie; Au Nom Du Fils (met Philippe Nahon!) van Vincent Lannoo die met Ordinary Man al eerder een plek op het festival kreeg; The Sacrament over de Jonestown Masscre met Joe Swanberg; (on)gewilde Japanse S&M in R100; All Cheerleaders Die; de slasher gore van  Almost Human; Hidden In The Woods de Amerikaanse remake van het Chileense En Las Afueras De La Ciudad (ofwel Hidden In The Woods, haha); het Spaanse Cannibal; Antisocial over de zoveelste virus uitbraak; The Green Inferno alwaar Eli Roth een Ruggero Deodato-the lijkt te gaan doen; Proxy met alweer Joe Swanberg; Chimères een Zwitserse film die in 2013 al op NIFFF in première ging; Under The Skin met Scarlett Johansson die pas in September in Nederland gaat draaien, maar in andere landen al uit is gekomen; enge kinderen in Dark Touch; Open Grave met Sharlto Copley (bekend van District 9); Here Comes The Devil van Adrián García Bogliano, die in 2011 speciale gast was bij Imagine; het spookachtige Haunter; Devil’s Knot van Atom Egoyan met grote namen als Colin Firth en Reese Witherspoon over kindermoorden, een zaak die zeer intens aan bod kwam in de documentaire reeks Paradise Lost; Wer over een weerwolf, maar dan even anders; Cross Bearer over de man met de hamer, maar dan even anders; Contracted over een SOA, maar dan eentje waar Cronenberg trots op zou zijn; een film waar ik zeer benieuwd naar ben genaamd Charm (ofwel Malcolm, ofwel Random Acts Of Violence) waar een New Yorker er genoeg van heeft en onder het mom ‘you can change the world with a bullet in the right place’ Dirty Harry gaat spelen op een C’est Arrivé Près De Chez Vous achtige wijze; het Oostenrijkse The Station (ofwel Blutgletscher) waar The Thing in de Alpen zit, van de producenten van In 3 Tagen Bist Du Tot; Afflicted een soort Chronicle maar dan horror; Chinese old school vampieren in Rigor Mortis... The list goes on.

Shit, ik moet mijn eigen festival beginnen J

Nou ja, eerst Imagine maar eens overleven. Dat is van 9 t/m 18 april. De voorverkoop begint morgen, dinsdag de 18^e maart om 12:00 uur.

Veel plezier en ik hoop dat je af en toe hier komt lezen wat ik er van vond.

Top Of The Lake

(1^e seizoen, 7 afleveringen, 50 min, IMDb 7,6)

In de prachtige regio Southern Lakes in Nieuw Zeeland speelt zich een drama af rond een ijskoud meer. Een 12 jarig meisje blijkt ongewild zwanger en verdwijnt niet veel later. Is Tui verkracht, wie heeft dit op zijn geweten en waar is ze gebleven? Het zijn vragen waar rechercheur Robin Griffin antwoord op probeert te vinden. Het feit dat er overeenkomsten zijn met wat Robin ooit zelf is overkomen maakt het dat de zaak zo persoonlijk voor haar wordt. Alcohol en de confrontatie met haar (levende) demonen maken het er niet gemakkelijker op, hoewel het onderzoek tevens een verwerkingsproces is, waarbij de aandacht naar zowel dat onderzoek maar zeker ook naar alle betrokkenen met hun onderlinge contacten, problemen en gevoelens uit gaat.

Naast Robin en de lokale politie zijn er grofweg drie partijen. De vader van Tui (een intense rol van Peter Mullen) en zijn zoons die zich niet altijd aan de wet houden. Dan zijn er de probleemkinderen, die onder toezicht werken in een koffiehuis en een hechte en loyale groep vormen, waar geen volwassene tot door kan dringen. Als laatste is er een groep vrouwen die onder leiding van GJ (een ongrijpbare Holly Hunter) is neergestreken bij het meer. Het zijn hulpbehoevenden die antwoorden zoeken en die af en toe krijgen van GJ, die als voorzienige guru recht voor zijn raap adviezen geeft die soms best confronterend zijn. Hun plekje heet ‘Paradise’ en is een soort neutrale grond waar personen van welke partij ook soms komen buurten, op zoek naar seks, antwoorden of gewoon wat aandacht.

Top Of The Lake is geschreven en geregisseerd door Jane Campion en laat zien hoe ingrijpende gebeurtenissen het leven kunnen bepalen, beheersen, waarbij de kracht van het individu, de solidariteit van vrienden, de puurheid van kinderen en verdorvenheid van de volwassen mens een belangrijke rol spelen. De rol van Robin wordt gespeeld door Elisabeth Moss, die een mooie combinatie van sterk en breekbaar laat zien.

De titel geeft al aan dat de ijzige kalmte van het oppervlak heel wat te verbergen heeft. Als echter het allerlaatste muntje valt openbaart zich wat er diep verscholen op de bodem lag. Dat is afgrijselijk en om stil van te worden. Een uitermate goede serie, die je even de tijd moet geven, maar die aan het einde al je opmerkzame gedachten samenvoegt en begrijpelijk maakt op gruwelijke wijze.

300: Rise Of An Empire

Het lichaam is als uit brons gegoten, uit marmer gehouwen. Een scherpe tong en een nog scherper zwaard dat klieft door lijven, als een mes door boter, hectoliters bloed verspillend. Maar ook de blik kan doden, of verleiden. Ogen als twee blauwe meren des doods met verkoolde randen waarin je kunt verdrinken. Ze is Artemisia, een Griekse furie die vecht voor de Perzen tegen haar eigen volk met een zwartgallige bitterheid wegens het onrecht dat haar is aangedaan. Bij haar is zelfs een vrijpartij een veldslag, waarbij je niet ongeschonden uit de strijd komt.

300: Rise Of An Empire loopt qua tijdsbestek deels parallel aan en deels na 300. We zien hoe Xerxes zijn vader verliest in de strijd en een soort van Godmens wordt, buiten beeld de strijd aan gaat met de 300 Spartanen aldus de hoofdrol van deze film overlatend aan Artemisia (Eva Green) die een potje zeeslag speelt met de weinig inspirerende Themistocles en zijn Grieken. En wat een heerlijke hoofdrol is dat!

Voor de rest niet zo veel nieuws onder de duistere hemel, met vooral veel bloederige gevechten in slow motion door stoere mannen met six-packs waarbij het (digitale) bloed soms letterlijk op de camera spettert. Onbezwaard kan men zich verlekkeren aan deze geweldsporno omdat de link met de (nog onuitgegeven) comic nooit ver weg is en dit hyperrealisme ook nu soms prachtige bewegende schilderijen laat zien, zoals wanneer een schip is opgeblazen en er onder water een wir war van wrakstukken en mensen in beeld zweven.

Maar zoals gezegd, de onbetwiste ster is Eva Green als een Dame To Kill For. Gelukkig kunnen we haar onder die noemer binnenkort in het tweede deel van alweer een Frank Miller gerelateerd product – Sin City – tegenkomen. Geen wonder dat Miller er maar niet aan toe komt om die comic genaamd Xerxes af te maken.

True Detective

(1^e seizoen, 8 afleveringen, 60 min, IMDb 9,5)

De C(riminal) I(nvestigation) D(ivision) heeft twee rechercheurs in verhoor over een occult aandoende zaak uit 1995. Een moord die de twee toentertijd behandelden. Er heeft namelijk een soortgelijke moord in het heden plaatsgevonden. Detective Rust Cohle (Matthew McConaughey) is de stugge, maar slimme zonderling met een zeer negatief wereldbeeld. Een loner, alcoholist en kettingroker uit Texas. Detective Marty Hart (Woody Harrelson) is de familieman met gebreken en een opvliegend karakter. Ze worden los van elkaar ondervraagt. Via flashbacks zien we hoe ze de zaak indertijd aanpakten. Dat komt overeen met de staat Louisiana waar ze zich doorheen bewegen: kaal, stoffig, droog, vervallen, mistroostig, zompig en vooral heel traag. Een trage manier van spreken, vooral van Cohle tijdens zijn verhoor, met het lang aanhouden van klinkers op slaapverwekkende mono-toon. Eindeloos rondrijden met ellenlange conversaties in de auto. Een uiterst traag verloop van het verhaal. “Days of nothing, that’s what it’s like to work cases”. Dat komt over. Hoeveel werk er in een onderzoek gaat zitten. Vermoeiend, maar ook realistisch. Het volgen van sporen leidt de twee naar uithoeken, “swampfolk off the grid”, vreemde personen met duistere verledens, de rand van de beschaving. Het gaat ze niet in de koude kleren zitten en persoonlijk zijn er zware gevolgen te dragen.

De serie is rijk aan sfeer, kent doorleefd spel van beide hoofdpersonen en kenmerkt zich door mooie gesprekken tussen de twee detectives, die elkaar zowel aantrekken als afstoten. Een mooi voorbeeld is de manier waarop Cohle zijn aversie tegen religie verwoord als ze naar de preek van een dominee staan te luisteren: “Transference of fear and selfloathing to an authoritarian vessel. It’s catharsis. He absorbs their dread with his narrative. Because of this he’s effective in proportion to the amount of certainty he can project. Certain linguistic anthropologists think that religion is a language-virus that rewrites pathways in the brain, dulls critical thinking”. Hart dient hem van repliek: “Can you see Texas up there from your high horse”?

De oplossing van de moordzaak laat het gehele seizoen op zich wachten en beslaat een jarenlange periode. Dat komt vooral door Cohle die door zijn obsessie met de zaak maar blijft proberen de puntjes met elkaar te verbinden. Een slepende kwestie die het geduld van de detectives, maar ook de kijker op de proef stelt. Het gebrek aan actie betekent wel dat je enorm opleeft als die er eenmaal is, waaronder een weergaloze scène van een mislukte overval die één lang shot lijkt te zijn en de heftigheid van de situatie optimaal weet te vangen.

Het zijn vooral de algehele triestige sfeer en  de gemankeerde personages die toch de aandacht vast blijven houden, hoewel McConaughey me met zijn lijzige, eentonige stem af en toe bijna in slaap wist te praten. De idioot hoge IMDb score (bijna net zo hoog als Breaking Bad!) onderschrijf ik dan ook niet.

Filth

“The games are always being played, but no one plays the games like me. Detective Sergeant Bruce Robertson soon to be Detective Inspector Bruce Robertson. You just have to be the best and I usually am. Same rules apply”. In een voice-over met vet Schots accent gaat Robertson vervolgens één voor één zijn collega’s af die hij op komische wijze degradeert tot de karikaturen die ze (in zijn ogen) zijn, hun kansen op ‘zijn’ promotie inschattend alsof het om renpaarden gaat.

Hier spreekt een ‘bad lieutenant’ die alles neukt en iedereen verneukt. De zaak van een vermoorde Japanse student is bijzaak en slechts een opstapje naar de worst van promotie die voor de neus hangt. Het gaat hier om zijn verdorven leefwereld van totale bandeloosheid vol seks, geweld, drugs en schuttingtaal. Robertson heeft er grip op, zet iedereen en alles naar zijn hand op de meest smerige wijze en kan door middel van een verdeel en heers techniek onder collega’s zijn promotie bijna aanraken. De sukkels. Met een zelfingenomen of afkeurende blik kijkt hij even recht in de camera met zijn staalblauwe ogen, als hij ze weer iets heeft geflikt en dit met ons wil delen.

Toch knaagt er iets, iets uit het verleden, dat dan weer makkelijker is weg te poetsen met een snuif cocaïne, dan met de voorgeschreven pillen van Dr. Rossi (terwijl er geen Gooische vrouw in de buurt is!). Natuurlijk komt er een omslagpunt, waarbij Robertson niet langer de troeven in handen heeft, het leven zijn tol gaat eisen en de tragiek zich gaat openbaren. De hilarische toon verandert, de grip is zoek, het leven bijt hem in zijn kont.

Gebaseerd op het boek van Irvine Welsh. De link met Trainspotting is dan ook snel gemaakt. De explosieve en niets ontziende aanpak is in beide films aanwezig en inherent aan de stijl van Welsh. Net als de humor en het grove taalgebruik. “Did you do it up the arse?’, vraagt een man aan zijn vriend al ze net een hoerenhuis verlaten. “What else is there”, antwoordt hij, “Pussy is for faggots”. Waar Trainspotting zich echter verdiept in meerdere personages, is het in Filth de onemanshow van Robertson, fenomenaal vertolkt door James McAvoy. Het lijkt alsof een we inzoemen op een verborgen karakter uit het meesterwerk van Danny Boyle, die ons alle hoeken en gaten van ontaarding en perversiteit laat zien. Daar zit hem dan ook meteen de beperking in. Maar ach wat zeur ik eigenlijk, elk bezwaar wordt door de opwindende en overrompelende aanpak eigenlijk te niet gedaan. Daarbij zorgt het omslagpunt voor nieuwe inzichten en wat diepte en is het knap dat je ondanks alles toch sympathie krijgt voor de ontaarde antiheld. Kortom: its a helluva ride!

De Nacht Van De Wansmaak Has Risen From The Grave

Je Brûle De Partout. Het is het eerste dat in me opkomt als ik hoor dat De Nacht Van De Wansmaak weer terug is uit het rijk der doden. De trailer van deze sexy komedie van Jess Franco met genrefavoriet Brigitte Lahaie is onvergetelijk als je hem eenmaal hebt gezien. Het enige dat je ziet is de tekst tegen een rode achtergrond. Soms wordt er ingezoemd op die titel, soms uitgezoemd. Soms komt de titel vanaf links in beeld om er rechts weer uit te verdwijnen, maar altijd hoor je een man vol overgave de film aanbevelen met zinnen als “esclaves au service de toutes les dépravations” en weet vooral de titel eindeloos te herhalen. Dat we alleen maar de tekst in beeld zien wordt ook uitgelegd: “un film qui n’a pas besoin de publicité, c’est pourqoui volontairement nous ne montrons pas d’images de Je Brûle De Partout”. En vanavond zal deze fijne trailer gelukkig weer voorbij komen, onder het kopje klassiekers!

 

    

Ongeveer 50% van de handen in het voor 80% uitverkochte Tuschinski gaat de lucht in als organisator Jan “Mr. Horror” Doense vraagt wie er al eerder een De Nacht Van De Wansmaak heeft meegemaakt. Dat betekent dus dat er 50% Nacht Van De Wansmaak-maagden in de zaal zitten! Ik mag mezelf een oud gediende noemen en hoewel ik de eerste niet heb mee gemaakt was ik aanwezig bij achtereenvolgens The Return Of De Nacht Van De Wansmaak (Alhambra Amsterdam, 3 oktober 1997), De Nacht Van De Wansmaak Strikes Back (Bellevue Cinerama Amsterdam, 23 februari 2001), De Nacht Van De Wansmaak Reloaded (Bellevue Cinerama Amsterdam, 15 februari 2003) en De Nacht Van De Wansmaak The Final Chapter (Filmmuseum Cinerama Amsterdam, 18 november 2006). Gelukkig, zoals het een ‘goede’ horror serie betaamt, was die laatste editie niet zo ‘final’ en maken we ons op voor een ONWAARSCHIJNLIJKE afdaling in de DIEPSTE KROCHTEN van de WERELDCINEMA! 3,5 uur lang nachtelijk vertier in de mooiste zaal van Nederland. Je moet het zien om het niet te geloven!

Zoals gewoonlijk worden de trailers en filmfragmenten onderverdeeld in diverse categorieën en ingeleid door niemand minder dan Mr. Horror himself, die op hilarische en informatieve wijze het publiek in de juiste stemming brengt, waarna de lol om de te volgen fragmenten alleen maar groter is. De toeschouwers laten zich natuurlijk niet onbetuigd en lachen, scanderen (HOER!), juichen en applaudisseren naar hartenlust. Het is alsof we bij een familie reünie zitten, die allang overtijd was.

Via de categorieën en enkele voorbeelden loods ik je door de verrukkelijke avond heen in een wat uitgebreider verslag dan normaal, omdat dit de laatste voorstelling in Nederland was. Belgen die verrast willen worden, leest niet verder!

Allereerst is daar TE GEK VOOR WOORDEN DEEL 1. Een titel die de lading dekt als je de harige ‘bat demons’ in Horror Of The Blood Monsters ziet. Ook beelden van de eerste psychedelische seksfilm genaamd De Dans Der Naakte Heksen en een blik op The Thing With Two Heads, waarin het hoofd van een blanke racist op het lijf van een dikke zwarte man wordt geplaatst.

Dan verder met HOLLANDS GLORIE IN DEN VREEMDE, met o.a. Anton Geesink (!) in de rol van Samson in een verhaal uit de serie Great Leaders Of The Bible: The Story Of Samson. Natuurlijk komt ook het Amerikaanse avontuur van Monique van de Ven voorbij in Stunt Rock, met een promotiefilmpje dat speciaal om haar gemaakt lijkt te zijn en we er ons van mogen overtuigen hoe ze al haar stunts zelf deed!

GROOT, GROTER, GROOTST is de volgende categorie, waarin we via The Giant Spider Invasion terecht komen bij De Nacht Van De Wansmaak favoriet Chesty Morgan in de film Deadly Weapons (dvd’s verkrijgbaar in de foyer!), waarin haar borsten nauwelijks onder het kopje GROOTST passen en ze deze inzet om mannen te smoren tot die niet meer ademen. Met o.m. pornosnor Harry Reems, bekend van Deep Throat. Jan weet ons te melden dat mevrouw Morgan ondertussen 76 is en dagelijks pijnstillers moet nemen tegen de rugpijn…

Het is tijd voor MANNEN IN RUBBER PAKKEN DEEL 1, met o.a. The Green Slime en een ‘monster from a prehistoric planet’ in Gappa, een soort Godzilla film, maar dan met een gemankeerde vogel. De titel van de film nestelt zich in ieder geval goed in je hoofd: Gappa! Ook leuk in de Duitse versie trouwens.

We vervolgen de wonderbaarlijke reis door de krochten van de trailer-trash met DE NATUUR SLAAT TERUG, waarin bijen, regenwormen, mieren alsook naaktslakken het de mens onaangenaam maken. Van Squirm tot The Swarm. Veel plezier valt er te beleven aan de filmtrailers met achtereenvolgens gigantische kippen en konijnen, hoewel Frogs toch wel het hilarische hoogtepunt is, omdat de lieve beestjes eigenlijk niemand kwaad doen, maar men er toch verschrikkelijk onder schijnt te lijden.

Geen avond compleet zonder ‘ploitation’ in de titel: BLAXPLOITATION. Geen BLAXPLOITATION genoemd zonder Fred Williamson te vermelden, met Boss Nigger als fraai voorbeeld. The Human Tornado (spreek uit als Toornaydaaah) doet er echter nog een schep bovenop in de vorm van wildeman Rudy Ray Moore die zich als een orkaan door verschillende vrouwen jaagt, met de onvergetelijke uitspraak “I’ve got a dong as big as King Kong”!  

Geen parels van de wansmaak zonder GREATEST HITS, met zoals vermeld Je Brûle De Partout en ook Messalina Messalina waarvan de titel in het Duits zo veel leuker is: Messalina, Kaiserin Und Hure! Na wat vleselijk vermaak vliegen opeens de koppen in het rond.

Dan is het tijd voor pauze, tijd om vooral veel bier te halen, aldus Jan, zodat we straks klaar zijn voor het hardere werk.

Dat begint dan met GRENSOVERSCHRIJDENDE EXPLOITATION, met Zombi Holocaust oftewel Doctor Butcher M.D., waarbij die afkorting staat voor ‘medical deviate’. Vervolgens wordt ons een ‘orgy of terror’ beloofd in Night Of The Bloody Apes, met veel bloed, tieten en mannen met slechte apenmaskers. Als laatste kunnen we niet heen om een andere De Nacht Van De Wansmaak heldin, namelijk Dyanne Thorne in haar rol als Ilsa. Dit keer een trailer van Ilsa, Harem Keeper of the Oil Sheiks, waarin hare nazi de meest perverse dingen uit haalt in het Midden Oosten. Thorne is ondertussen 70, heeft een eigen website en bestiert een ‘wedding chapel’ in Las Vegas. Wie weet trekt ze op verzoek wel haar Nazi uniform aan als ze je huwelijk bezegelt.

TE GEK VOOR WOORDEN DEEL 2. Dit keer met enkele fragmenten uit El Baron Del Terror, a.k.a. The Brainiac, omdat de trailer deze Mexicaanse film geen recht doet en de daarentegen alleszeggende trailer van The Executioner, waarin twee mannen iedereen neerknallen die ze op hun pad tegen komen. Jan zegt vooral niet te schromen om mee te klappen met het uiterst vrolijke en dus totaal niet bijpassende muziekje dat tijdens de gewelddadige beelden te horen is. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. Tick-a-dee, tick-a-day!

Het wordt later en later en dus tijd voor wat diepgang in WARE VERHALEN, ECHTE MENSEN. De shockumentary Let Me Die A Woman verhaalt over transseksuelen. Arie Boomsma eat your heart out! Crippled Masters is een klassieker die onder de naam De Gehandicapte Kung Fu Doders al vóór het ontstaan van De Nacht Van De Wansmaak in De Nacht Van De Rariteiten door Jan Doense’s partner in tenenkrommend vermaak Jan ‘Max Rockatansky’ Verheyen te zien was en sindsdien menig keer voorbij is gekomen. Want ook gehandicapten kunnen worden ingezet voor uitbuiting, nietwaar? Als laatste een nieuwe favoriet genaamd Weng Weng die als geheim agent Double 00 in de film For Your Height Only de echte James Bond het nakijken geeft. Al was het maar omdat 007 hem niet ziet. Weng Weng is namelijk drie turven hoog!!

Het had de categorie van Ilsa kunnen zijn, maar ach, die is multi-inzetbaar, dus op naar FASCINATIE VOOR DE NAZI en het beruchte The Beast In Heat, a.k.a. S.S. Experiment Camp 2, a.k.a. SS Hell Camp (etc.). Een ‘video nasty’ van jewelste waarvan deze trailer slechts het topje van de ijsberg weergeeft en we vanavond dus een uitgebreider voorproefje krijgen, waarin ontklede dames op diverse manieren worden gemarteld uit naam van het Derde Rijk en worden misbruikt door een behoeftige neanderthaler in een kooi. Een triest dieptepunt van deze nacht, merkt Jan op.

Om iets luchtiger te eindigen hebben we MANNEN IN RUBBER PAKKEN DEEL 2 nog tegoed, met de Mighty Gorga, waarin een verschrikkelijke Dinosaurus die er uit ziet als een handpop, de strijd uiteindelijk aangaat met het broertje van King Kong. Het meest idiote pak waar een man in zit komt uit de Godmonster Of Indian Flats. Het vredige dorpje wordt namelijk geteisterd door de verschijning van een soort gemuteerd schaap die loopt alsof hij in zijn broek heeft gepoept, aldus Doense.

Helaas komt aan alles een einde, maar niet voordat we nog een toegift krijgen uit de film The Brainiac, waar de baron van terror zich stiekem tegoed doet aan een lepeltje hersenen. Dan is het echt voorbij, ondertussen half vier ’s nachts en tijd om een bed op te zoeken. Laten we hopen dat we niet weer zeven jaar moeten wachten op zo’n heerlijke nacht vol schaamteloze excessen. Om in de trant van deze avond te blijven: I Want More. 

Witching & Bitching (Las Brujas De Zugarramurdi)

Na een kort intro waarin we de onheilige drie-eenheid tegenkomen in de vorm van oma, moeder en dochter heks knalt de nieuwe film van Álex de la Iglesia er heerlijk in met een zomers tafereel in felle kleuren, waarin de beroving van een pandjeshuis centraal staat en Christus een rol van belang speelt. De bende overvallers neemt de benen richting Frankrijk alwaar de mannen stranden in het dorp Zugarramurdi, dat bekend staat als broedplaats van heksen, enkele eeuwen geleden althans. Nu ja, dat intro was er niet voor niets en al snel staan de criminelen oog in oog met vrouwen die hen niet bepaald goed gezind zijn.

De la Iglesia heeft een aardig oeuvre opgebouwd, met titels als Acción Mutante, El Día De La Bestia, Perdita Durango, Crimen Ferpecto en Balada Triste De Trompeta, die allen geslaagd tot zeer geslaagd te noemen zijn. Witching & Bitching is helaas een wat mindere toevoeging aan dit rijtje. Het is een horror-komedie, met de nadruk op het laatste woord, maar de humor is over het algemeen niet altijd even geslaagd te noemen. Een goed begin is dit keer niet het halve werk, want al gauw ga je je ergeren aan de groep Spanjaarden die woorden als kogels ratelen maar uiteindelijk niet veel (leuks) te zeggen hebben. Na een veel te lange autorit komt dan de confrontatie met de ‘brujas’ en wordt het al snel een overkokende heksenketel vol kolderieke figuren, acties, situaties en conversaties die niet kunnen verhullen dat het maar om een heel karig plotje gaat vol slecht gefundeerde uitkomsten. De keuze om aan het einde veel special effects toe te passen was ook geen beste, want het budget laat het goedkope niveau daarvan doorschemeren.

Ik krijg het gevoel dat de regisseur zich er met dit verhaaltje iets te gemakkelijk vanaf heeft gemaakt en er op geen enkel ander niveau iets substantieels voor in de plaats geeft. De rijke en originele fantasie die de man ten toon spreidt krijgt na het begin nauwelijks vervolg en daardoor zakt de hele boel al snel in elkaar, de grote finale ten spijt. Daar kan zelfs heerlijke heks Eva (Carolina Bang) niets aan veranderen.

Gravity (IMAX 3D)

Ja, daar heb je hem weer. De film heb ik al twee keer gezien en staat nummer 1 in mijn top 10 van 2013 en heeft ondertussen maar liefst zeven Oscars gewonnen. Vandaar dat ik deze kans om hem in her-roulatie en dit keer in een IMAX theater te zien niet aan me voorbij laat gaan.

Voor de recensies van de film zie hier en hier.

Toch ook twee kleine kritische noten. De eerste twee keren waren overdonderend. Bij deze derde keer ga ik op andere dingen letten, die de ervaring iets meer in de weg staan. Niet veel, maar iets. Zo vraag ik me bijvoorbeeld af waarom Matt Kowalski in het luchtledige niet genoeg heeft aan een klein rukje aan zijn kabel door Ryan Stone, om hem de goede kant op te krijgen en hij van haar af blijft zweven. Misschien is er een verklaring voor. Ik weet het niet, maar het zit de primaire ervaring dus een beetje in de weg. Daarnaast had ik meer verwacht van IMAX 3D. Dit is mijn eerste keer, maar het verschil met ‘gewoon’ 3D is mijns inziens niet zo groot. Voor wat betreft het beeld dan, want het geluid was wel beter. Je ziet wel wat de visuele mogelijkheden zijn in een promotie filmpje voor IMAX, waarin er wordt afgeteld en je een fantastische diepte ziet. Misschien ligt het aan de film en is die niet speciaal geschikt voor IMAX. De trailer van The Amazing Spider-Man 2 ziet er namelijk wel erg vet uit.

De film is al uit op DVD/Blu-ray/3D Blu-ray en al weer voor eerst zal ik toch echt kiezen voor die laatste versie, om het over een tijdje nog eens in mijn woonkamer (dunnetjes) te kunnen herbeleven.

Utopia

(1^e seizoen, 6 afleveringen, 60 min, IMDb 8,4)

“This program contains scenes that some viewers may find disturbing and upsetting, scenes of nudity and scenes of violence and strong language throughout”.

Een waarschuwing die niet voor niets in beeld komt, want ik heb het hier niet over dat wanproduct van John de Mol, maar over de Britse serie van Channel 4 waarin het er zeer heftig aan toe gaat. De eerste scène geeft dit mooi weer als twee mannen een stripwinkel binnen komen, vragen waar het manuscript is en waar Jessica Hyde zich bevindt. Ze zien er niet uit als liefhebbers van comics en onverrichter zaken verlaten ze de winkel, een ‘bloody mess’ achterlatend.

Het manuscript is een onuitgegeven deel van een graphic novel die onder aanhangers op het internet een ware cult following kent. Een bonte mix van deze volgers besluit samen te komen en wordt ongewild lijdend voorwerp van een samenzwering die tot op zeer hoge plekken in de regering leidt. Het manuscript is namelijk de sleutel die voor beide zijden van uiterst belang is.

De serie baseert zich op het feit dat niemand veilig is, alle informatie over individuen te verkrijgen is en ook te manipuleren, mocht dat nodig zijn. Het draait om geld, veel geld en wat er op hoog niveau onder de radar blijft en moet blijven, ook al zijn daar gruwelijke methodes voor nodig: “You see, there are lots of grades of hurt we can do to a life. And we have the will to inflict them all”.

We zien hoe ver de groep wil gaan om dit tegen te houden, waarbij hun normale leven totaal overhoop is gegooid. “Adjust or die!”. Maar de groep bestaat uit individuen die stuk voor stuk variabelen zijn die de uitkomst kunnen veranderen. Dat geldt trouwens ook voor de tegenpartij en dat is o.a. wat de serie zo interessant, verrassend, onvoorspelbaar, spannend, ontluisterend en heftig maakt. Voeg daar aan toe de even aparte als intense soundtrack van Cristobal Tapia De Veer, de schitterend wijze van filmen met mooie (long) shots en prachtig spel met (be)licht(ing) en je hebt een top serie, een ingenieuze puzzel die zelf op een ware cult following kan rekenen. Een verborgen parel die niet voor niets zo’n hoge waardering krijgt.

Nog even een speciale vermelding voor Neil Maskell, die ik waarschijnlijk ooit voor het eerst heb gezien in de mooie serie London’s Burning uit de jaren ’90, maar die mij onlangs helemaal inpakte met zijn vertolking in het zeer indrukwekkende Kill List, een film die niet voor niets op nummer drie in mijn top 10 van 2013 staat. Ook in Utopia speelt hij weer super intens, als de meedogenloze en huiveringwekkende speciale agent, c.q. huurmoordenaar die met zijn te dikke pens en te korte leren jack al snoepjes etend een nieuwe dimensie geeft aan het begrip ijskoude killer.

“The best British drama in years?”. Gaat dat zien!

Real Humans

(2^e seizoen, 10 afleveringen, 60 min, IMDb 7,9)

Er is een virus dat Hubots compleet op hol kan laten slaan. Er vallen doden onder de ‘echte mensen’. Er wordt aangeraden om alleen nog downloads uit betrouwbare bron te doen. Ondertussen gaat de zoektocht verder naar de code die de maker David heeft gemaakt, die er voor zorgt dat Hubots hun eigen wil en gedachten hebben, dat ze vrij zijn. De persoonlijkheden van de originele reeds vrije groep komen steeds beter naar voren, ontwikkelen zich en de groep wordt steeds ambivalenter. Er zijn er die zich zien als David’s kinderen, die nooit zullen sterven, die de aarde zullen heersen en de wereld beter zullen begrijpen dan de mensheid ooit heeft gedaan. Er zijn er ook die niets anders willen dan te leven als gewone vrije wezens, gelijk de mens. Het gevoel bij de mensen wordt ook versterkt, waarbij er zelfs bij de jeugd een groepering bestaat die zeer anti Hubot is en acties gaat ondernemen.

Ook dit seizoen zitten er weer mooie vondsten in, zoals de trans humanen, die pro Hubot zijn en zich zelfs kleden en schminken als Hubots. Je hebt de trans human seksuelen, mensen die van de robots houden (waarbij Nederland wordt genoemd als land waar regels hieromtrent zo vrij zijn!). Er is Hubot-vrij voedsel, wat dan op de verpakking staat (zoiets als gluten-vrij) en er bestaan zelfs robot baby’s via Bambitronics. Veel van de actie speelt zich af rond Hub Battle Land, waar je kan paintballen tegen Hubots, die zo zijn geprogrammeerd dat ze pijn voelen en angst hebben, wat het eng realistisch maakt.

Natuurlijk zijn er wat links te maken naar al bestaande dingen, zoals het idee van de über-robot die superieur is aan de mens en dat zelf weet (Blade Runner), de jeugdige anti beweging met hun geruite blouses en bretels (Hitler Jugend) en de niets ontziende sexy strakke slanke blonde Hubot die recht op haar doel af gaat (Terminator 3). Toch leidt dit niet af van al het moois en doordachts dat de serie verder te bieden heeft.  

Binnen het spannende verhaal komen er ethische kwesties aan de orde, zoals de vraag of een Hubot een betere moeder kan zijn voor een echte baby dan haar echte moeder en de mogelijkheid om iemands wezen voor eeuwig verder te laten leven in een robot. Interessante ideeën in een serie, die voorlopig nog niet ten einde is en nog lang niet verveeld. 

We Are The Best!

Een voorpremière in Eye in de aanwezigheid van regisseur Lukas Moodysson. De directrice van Eye neemt het woord ter introductie. Mooie aanleiding voor de Zweedse film die hier gedraaid gaat worden is het feit dat dit jaar ‘400 years of friendship’ wordt gevierd tussen Zweden en Nederland (waarbij die ‘friendship’ officieel ‘diplomatic relations’ heet kwam ik achter). Moodysson krijgt na een applaus het woord en vraagt het publiek om geen hoge verwachtingen te hebben zodat we na afloop positief zullen zijn over zijn film. Dat maakt de Q&A na afloop voor hem wat gemakkelijker.

Stockholm 1982. Bobo en Klara zijn rond de dertien jaar en ergeren zich mateloos aan hun ouders, klasgenootjes, leraren, discomuziek en wat al niet meer. Ze zijn buitenbeentjes, recalcitrant, sociaal bewogen, serieus, speels… PUNK! Ze zien er anders uit dan hun leeftijdsgenoten en trekken zich niets aan van al het commentaar dat ze krijgen. Als ze een keer in het plaatselijke buurthuis de kans nemen om in de oefenruimte muziek te maken, hebben ze al snel de smaak te pakken. De frustraties in de gymzaal (op school) en thuis verwoorden ze al gauw in de tekst van een song als ze “ik haat sport” en “aborteer alle ouders” schreeuwen terwijl ze lukraak de bas en drums onder handen nemen. Al gauw voegen ze een outcast van de andere kant van het schoolspectrum toe genaamd Hedvig, een Christen die zeer goed klassiek gitaar kan spelen en zich door haar positie en het overdonderende enthousiasme van vooral Klara al gauw gewonnen geeft en de andere meiden de basisprincipes van instrumentbeheersing bijbrengt. Het vriendentrio maakt zich op voor een optreden, ondanks de hobbels die ze op hun pad tegen zullen komen.

Dat Moodysson fantastische resultaten krijgt van kinderen in zijn films moge duidelijk zijn als je naar Fucking Åmål en het magistrale Lilja 4-ever kijkt. In het op de graphic novel van zijn vrouw gebaseerde We Are The Best! is dat niet anders. Klara is de vondst van deze film. Explosief, overrompelend en uitermate energiek. Bobo is wat gematigder, serieus en heeft wat moeite met haar eigenwaarde. Hedvig is ingetogen, in zichzelf gekeerd en vermijd conflicten. Alles draait om het trio. We zien wel korte impressies van school, vriendjes en ouders, maar het gaat om hoe de meiden zichzelf staande houden, ondanks de omstandigheden. En dat doen ze fantastisch. Innemend, speels, jeugdig, onbevangen, puur en heerlijk enthousiast. Het trio is soms een kakofonie van ideeën en emoties, die alle kanten op gaan, maar vooral heel erg in het moment zijn, waardoor de dagopbrengst voor de zo gewilde elektrische gitaar direct op gaat aan grote hoeveelheden snoep.

Persoonlijk spreekt de jeugdige eigenzinnigheid van de jonge meiden me enorm aan. Je niet conformeren naar wat de algemene norm is, wat hoort, maar je eigen gevoel volgen, jezelf niet verloochenen ondanks de druk van buitenaf. Herkenbaar. Eigenzinnigheid die overigens niemand kwaad doet. Moodysson maakt je er met deze film op heerlijke en positieve wijze (weer) deel van.

Na afloop begint Ronald Ockhuysen met het stellen van wat vragen aan de regisseur. Moodysson vertelt dat het belangrijkste dat hij op de set kan doen is een goed gevoel creëren door de acteurs in ieder geval goed te verzorgen qua eten en drinken. Het snoep op vrijdag was iets waar de meisjes altijd naar uit keken. Voor wat betreft hun uiterlijk hadden ze weinig problemen met het afknippen van hun haar. Na afloop was het wat moelijker, omdat ze niet langer dat karakter waren, maar nog wel dat kapsel hadden. Het was sowieso na afloop moeilijk voor de meisjes om hun gewone leven weer op te pakken. De regisseur vertelt verder dat hij na een wat depressieve periode waarin hij enkele neerslachtige boeken schreef nu eens iets positiefs, blij en energieks wilde maken.  

Er volgen vragen uit het publiek. Hoe punk was hij in 1982? In die tijd was hij van dezelfde leeftijd als de meisjes in de film. Van alle drie de meiden zit er ook iets in hem, maar het grote verschil is geografisch. Hij is opgegroeid op het platteland en de meiden (net als zijn vrouw die dus de basis legde in haar grafische roman) komen uit de stad. Hij is een stuk minder stoer dan zijn vrouw en de meisjes! Er volgt een vraag over hoe het was om met de kinderen te werken. Van al zijn films was dit de leukste om te maken. Op de set probeerde hij een zo veilig mogelijke omgeving te scheppen, waardoor er vrijheid ontstond om te experimenteren en waarbij het geen probleem was om te falen. Een speelse sfeer van waaruit mooie dingen ontstonden. Heel belangrijk voor de identiteit van de meisjes was het uitzoeken van hun kleding, die er niet voor diende om jongens te behagen, maar om stoer te zijn.

Ockhuysen neemt het even over met de vraag hoe hij zichzelf ziet. Schrijver, poëet, regisseur, kunstenaar… Moodysson legt uit dat hij zichzelf het liefste als schrijver ziet, maar daar minder talent voor heeft dan regisseren. Er volgen nog wat laatste vragen uit het publiek en de eerste kleine kritische noten volgen. Waarom hij het onderwerp in de film zo heeft geromantiseerd. Hij schiet in beleefde verdediging, ziet dit zelf niet zo, maar ieder mag zijn eigen mening hebben. Iemand anders (die lange tijd in Zweden heeft gewoond) valt hem in dezelfde lijn aan op de wijze waarop de punk wordt verbeeld en dat er geen plek is voor hoe het er in de underground scene in de buitenwijk aan toe ging. Moodysson repliceert met een quote van een Poolse medewerker aan zijn film, dat iedereen zijn eigen film wil maken. Het zijn keuzes en hij maakte het hoe hij het voelde. Een dame op de voorste rij van de zaal duwt de regisseur nog even een hart onder de riem als ze hem vertelt dat ze uit Zweden komt, toevallig uit die buitenwijk waar de meisjes hun optreden doen en ze vindt het geweldig gedaan.

Ik sluit me daar geheel bij aan.