David maakt een ‘major fuck up’ waardoor zijn vriendin Jill
het uitmaakt. Tijdens een mega-tiener-huis-feest doet hij er alles aan om het
weer goed te krijgen, maar een meteoriet gooit een vreemd soort roet in het
eten.
+1 is meestal als je op de gastenlijst van een concert bent
gezet en je mag iemand naar keuze meenemen. Dit keer gaat het echter om kopieën
van mensen die op het ‘waanzinnige’ feest komen en precies hetzelfde doen als
de echte mensen, maar dan iets van vijftien minuten later. Er vormt zich dus
een soort déjà vu, die goed gaat tot de onvermijdelijke interactie plaats vindt.
De hele film draait om de goed-maak-poging van David en om de
dubbelgangers. David doolt eindeloos rond door het grote huis – boring! – en de
conversatie met Jill is ook heel oninteressant. Bikinigirls, drugs, booze,
music, partylights, gadgets, games en seks moeten het verhaal wat oppimpen,
maar hey, dit is geen Project X. Het
wachten is dus op die dubbelgangers en de (re)acties die daaruit volgen. Zo
jammer dat die (re)acties veelal zo ongeloofwaardig en stupide zijn. “Everybody is out there, and they’re
down here too. David, I just saw another me downstairs. (…) Something is
seriously wrong”, aldus vriendin Allison. NO SHIT SHERLOCK!! Vervolgens
krijgen we alle saaiheid die al gebeurd is nog een keer te zien, vanuit een
ander perspectief. Het wordt er niet spannender op. David ziet deze Groundhog Day kans om nog eens een
poging te wagen zijn geliefde voor zich terug te winnen, terwijl de film met de
minuut aan logica verliest.
Het zeer aardige idee wordt om zeep geholpen doordat het slecht
en saai is uitgevoerd, vol ongeloofwaardige acties zit en erger nog, zo boordevol
inconsequenties dat je er een mini documentaire over zou kunnen maken.
En hoewel Allison die niet al te snuggere opmerking maakte,
is haar interactie met zichzelf nog de meest interessante. Sappig detail
daarbij is dat hiervoor een identieke tweeling is gebruikt, de acterende zusjes
Suzanne
en Colleen Dengel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten