‘Because I’m the Gamemaster, that’s why’, staat er op zijn
bumpersticker te lezen. Scott is te dik, heeft een opzichtige pukkel op zijn
wang, een kalende plek op zijn hoofd en toch te lang haar inclusief viezig
baardje, hij draagt shirts met namen van bands die niet te ontcijferen zijn of
met afbeeldingen die simpelweg ‘too loud’ zijn en hij woont bij zijn ziekige grootmoeder.
Een ‘scruffy-looking nerf-herder’ die in het echte leven niet zo veel in de
melk heeft te sprokkelen, zeg maar. Maar hij voelt zich dé man als hij met zijn
vrienden een rollenspel speelt, waarvan hij de Gamemaster is. Een rollenspel als in Role Playing Game (RPG)
als in Dungeons And Dragons of World Of Warcraft. “Communal
storytelling. Building worlds, building characters, building heroes. A prism to
see your own fears, your own goals, your own selves”, weet Scott het mooi te
formuleren. Toch heeft het allemaal wat zieligs, volwassen mannen die
met poppetje spelen. “You sound the same as when you were ten”, zegt Scott’s
moeder als zijn geplande spelavond niet door dreigt te gaan en hij tekeer gaat.
Een groot probleem doet zich voor als één van de vaste
spelers van het spel zich terug trekt en een vervanger wordt gevonden. Dat is
namelijk Miles, een coole übernerd, die alles (beter) weet én een mooie
vriendin heeft én een bekende blog runt én nog aardig is ook. Hij ondermijnt de
zo onaantastbaar lijkende positie van Scott die door zijn eigenwijze houding
alleen maar verder in de problemen komt.
Deze film - gedeeltelijk gefinancierd door ‘crowdfunding’ - is
een ironische ode aan de (roleplaying) nerd. Zo is het heerlijk (en voor
sommigen misschien herkenbaar) om te horen hoe men discussieert over welke
ruimteschip sneller is, de Enterprise of de Millennium Falcon, en dit toelicht
met absurde berekeningen. Of mee te maken hoe de mannen zich met eindeloze
fantasie en passie op het spel storten. De toon wordt allengs grimmiger als
Scott’s positie in geding is en zijn ware aard tevoorschijn komt, op zowel
grappige, aandoenlijke als pijnlijke wijze. Minpuntje zijn de wat mindere
scènes met de familie van Scott, die iets grappiger hadden gekund en nu het ritme
van de film een beetje verstoren.
Verplichte kost voor mensen die zo’n eigen wereldje wel
herkennen en hun hobby soms iets te serieus nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten