Moebius

Vader is overspelig. Moeder en zoon zijn getuige. Na een mislukte poging bij haar man snijdt ze (dan maar) het geslacht van haar zoon af. Onmacht? Voorkomen dat hij later dezelfde fout maakt? De actie heeft verstrekkende gevolgen.

Er wordt geen woord gesproken in deze (geluids)film van Kim Ki-duk (Spring, Summer, Fall, Winter... and Spring, Bin-jip, Pieta), wat het geheel iets artificieels, maar ook iets heel puurs geeft. Actie en reactie. Basaal, extreem en onomwonden. Zowel inhoud als uitvoering. Schuld, boete, wraak, woede, opoffering, liefde, angst, schaamte, verantwoordelijkheid, spijt. Gevoelens die we allemaal kennen, maar in deze film zie je ze aan de hand van niet alledaagse voorbeelden terug. Kim Ki-duk neemt je mee op een zoektocht naar alternatieve vormen van seksueel genot, waarbij weinig wordt geschuwd, taboes bij de hoorns worden gevat. Er zijn bizarre sadistisch erotische momenten die bijna komisch overkomen als ze niet zo triest waren. Daarbij krijgt je verwondering over wat je ziet veelal de overhand. Ik moet denken aan David Cronenberg’s Crash, of Lars von Triers Antichrist, regisseurs en films die grenzen opzoeken, provoceren maar ook iets te melden hebben. Zo liggen er veel dingen verscholen in Moebius die je door alle commotie over het hoofd zou kunnen zien, maar die de film nog meer de moeite waard maken. Denk maar eens aan het voornaamste doel van de vader voor zijn zoon (zorgen dat hij seksueel genot kan hebben) en waarom dit zo is. Er rijzen vraagtekens bij het belang van seks dat door de personages zo wordt benadrukt. Let ook eens op de rol van de vrouw en de minnares, die door dezelfde actrice blijkt te worden gespeeld!

Het is een toch wel unieke belevenis deze film, die aan het eind een soort van cirkel rond maakt en je dan toch voornamelijk met een naargeestig en ongemakkelijk gevoel in je maag achter laat.