Alicia reist naar Chili om haar nichtje Sara te bezoeken. Samen
met vrienden van Sara rijden ze Santiago uit op weg naar het huis van Sara’s
vriend Agustín als Sara plotseling bericht krijgt dat ze terug moet om een
examen voor haar studie in te halen. Alicia wil met haar mee, maar Sara is
gedecideerd dat Alicia met de rest mee moet, daar veel meer lol aan zal beleven
en het is maar voor één dagje. Alicia voelt zich niet op haar gemak, ze kwam
immers voor haar nichtje en zit nu in een busje met mensen die ze niet kent en
veelal Spaans spreken. Ze ziet er uit zoals ze zich lijkt te voelen, als een
angstig en verloren vogeltje. Eenmaal in het afgelegen huis op een eilandje
worden de zaken er niet beter op. Er is geen bereik en de vrienden van Sara
geven Alicia geen goed gevoel. Paranoia creeps in en Alicia ziet dingen die er
niet zijn of anders dan ze zijn en krijgt paniekaanvallen.
Het gevoel dat je langzaam gek aan het worden bent is
beangstigend, benauwend, verdrietig en ongemakkelijk in beeld gebracht. Alicia
komt in een neerwaartse spiraal die zeer overtuigend over komt. Er zijn
constant kleine voorvallen die het gevoel van ontheemding en achterdocht
versterken. Veel dingen die te maken hebben met geluid, zoals muziek,
hondengehuil en het constante gekras van vogels, maar ook de cultuurshock
(wreedheid jegens dieren), het niet spreken van de taal en de houding van de
mensen (opdringerige humor, links laten liggen) dragen steentjes bij. Maar
Alicia zelf zit natuurlijk ook niet goed in haar vel, is overgevoelig en heeft
last van slapeloosheid. Juno Temple speelt de rol met volle overtuiging en
Michael Cera stapt uit zijn comfortzone als de nare Amerikaanse student Brink
die het er niet makkelijker op maakt.
Extra complimenten voor het gekozen einde dat toch vrij
onverwacht is, zeer triest en je sprakeloos achter laat, waarna je even nodig
hebt om deze nachtmerrie te verwerken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten