Nebraska

Je kent ze misschien wel, die gepersonaliseerde loterijpost met de mededeling dat je gegarandeerd iets hebt gewonnen. Het overkomt ook de oude Woody Grant (Bruce Dern) die het papiertje in zijn borstzak steekt en mankig begint te lopen vanuit Montana naar het twee staten verder liggende Nebraska, om daar zijn miljoen dollar te claimen. Woody is een alcoholist, maar ook een veel te goeiige man die tegen iedereen ja zegt en daardoor belazerd wordt. Dit keer laat hij zich niet weerhouden, niet door de lokale sheriff die hem terug brengt, of zijn zonen die hem proberen te overtuigen dat het maar een reclamefolder is. Uiteindelijk ziet zoon David dat in en gaat samen met hem de reis maken.

Nog één keer iets bereiken in je leven. Het gaat de Woody niet om dat miljoen, maar om een nieuwe truck (had hij altijd al eens willen hebben) en een compressor (die hij veertig jaar geleden heeft uitgeleend en nooit terug gekregen). En misschien wel om zijn bazige vrouw te ontlopen, die constant loopt te mopperen en de overhand neemt waar ze ook komt, hoewel ook dat blijkt soms een voordeel kan zijn. Of gewoon, om nog één keer iets te bereiken, puur an sich. David ziet het als een laatste mogelijkheid om nog wat tijd door te brengen met zijn oude vader, ook al is die er nauwelijks voor hem geweest.

De reis gaat o.a. via Woody’s geboorteplaats, waar familie en ‘vrienden’ van toen opeens grote interesse hebben in de man van één miljoen en velen als egoïstische gieren hun deel op voorhand al winnen innen, van een prijs die dus niet bestaat. Het levert mooie scènes op, als Woody met zijn zes broers in een kamer naar de tv zitten te staren. Ze zeggen niet veel, want dat doen ze nooit. En als ze dan wat zeggen, gaat het kortaf en eigenlijk nergens over. David zit er bij, verbaast zich over het gebeuren, maar valt tussen die oudjes niet eens zo op, met zijn zelfde geruite overhemd. Hij lijkt meer op zijn vader dan hij door heeft.

Geschoten in tijdloos zwart-wit en prachtig geschreven. Woody hanteert een logica die dat voor de ander misschien niet is, maar waar weinig tegen in te brengen valt. Maar ook het eindeloze gekwebbel van vrouw Kate is heerlijk om je aan te ergeren.

Over de afloop ga ik niets verklappen, hoewel die prachtig is. Het gaat hem om de reis, die wonderschoon, pijnlijk, grappig en aandoenlijk is, maar vooral hartverwarmend.