Anna betrekt een nieuw appartement met haar achtjarige zoontje Anders. Uit de grip van haar gewelddadige man, die haar zoon heeft mishandeld. Angstvallig houdt ze Anders zo dichtbij mogelijk bij haar en het liefste laat ze hem nooit uit het oog. Maar de toezichthouders van de kinderbescherming die dit appartement voor haar hebben geregeld geven aan dat Anders naar school moet om bij andere kinderen te zijn en in zijn eigen bed moet slapen. Anna ziet in dat het niet anders kan, maar doet er alles aan om de veiligheid van haar kind te borgen. Altijd naar school brengen en weer ophalen en voor thuis koopt ze een babyfoon (babycall), zodat ze haar zoontje met een iets geruster hart in zijn eigen bed kan laten slapen. Laten daar nu de eerste problemen ontstaan.
De babyfoon heeft al in vele horror films een enge rol gespeeld. Onlangs werd het nog zeer effectief toegepast in Insidious en ook in Babycall heeft het zijn functie en zijn de geluiden die Anna opvangt angstaanjagend. Er is echter een nieuwe invalshoek, want de geluiden komen niet uit de kamer van Anders….
Ondertussen neemt de stress op meerdere fronten toe en is Anna (fantastisch gespeeld door Noomi Rapace) moe, angstig, kwetsbaar, gevoelig en onstabiel tegelijk. Je krijgt al snel een idee hoe de vork in de steel kan zitten, hoewel je er nooit helemaal de vinger op kunt leggen, omdat het script slim genoeg in elkaar steekt.
Als je een horrorfilm verwacht kun je bedrogen uitkomen. Dan zit je te wachten op een spanningsopbouw die niet volgens verwachting wordt ingelost. Daar gaat het namelijk ook niet om. Dit is eerder een psychologisch drama, dat je intens verdrietig achter laat, als helemaal duidelijk wordt waar je naar hebt zitten kijken.
Babycall is een film waar je heel stil van wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten