Dernière Séance

Het moet toch prachtig zijn om je eigen kleine bioscoop te hebben, vol donkere gangen, een projectiekamer met zo’n oude projector, één zaal met van die rode stoelen die eigenlijk aan vervanging toe zijn en voormalige wijnkelders onder dat alles, waar je slaapt en je al het promotiemateriaal en andere rommel bewaart. Films draaien die na aan je hart liggen. Een oude man die voor de zoveelste keer een kijkje komt nemen.

Het is alleen niet ‘eigen’. Sylvain hoort nog eens van de eigenaar dat de sluiting over drie dagen is. Iets dat hij naast zich neer legt. Dit is zijn domein. Dit is zijn altaar. De plek van adoratie. De plek waar hij de trofeeën van zijn slachtoffers naar toe brengt. Sylvain is een seriemoordenaar.

Dit is een artistieke horrorfilm. Een prachtige artistieke horrorfilm. Het meeste wordt gezegd met beelden. Het is traag, of eerder rustig, maar fascinerend door het spel van Pacal Cervo als de behulpzame, dienstbare maar ook gekwelde ziel die met zijn uitdrukkingsloze gezicht vaak lang in beeld is. Je wilt weten wat hem beweegt, waardoor hij zo is geworden. Dat komt na verloop van tijd, via herinneringen. Ondertussen gaat het moorden verder. Niet eens zo berekenend, soms uit woede, of zelfbescherming. De eerste moorden vinden buiten beeld plaats, maar komen des te harder en realistischer aan. Sylvain’s eenzaamheid klinkt door in zijn moorden, maar dat werkt twee kanten op. Voor het slachtoffer is het ook het ultieme moment van verlatenheid, als ze daar langs de weg wordt omgebracht, terwijl een auto passeert en diens koplampen haar stervende lichaam even doen oplichten. We zien het in perfecte kaders, prachtig belicht, met oog voor details. Het maakt grote indruk.

Sylvain lijkt weg te zijn gestapt uit een Italiaanse giallo en heeft wat elementen er uit meegenomen. Als hij de knopen van zijn vest van onder naar boven vast maakt, is dat omdat dit visueel mooier in het beeld past. Zeer gestileerd dus. En daar is helemaal niets mis mee, want het bewijst zijn nut.

Stemoordeel: goed