Het begint met een groot cliché. Man rijdt in auto, let niet
op en knalt tegen iets aan. Gaan we zo beginnen, denk ik bij mezelf. De film
slaat direct terug, want het aangereden hert is niet dood en ligt stuiptrekkend
op de weg. Tsja, wat te doen. De toon wordt goed gezet. Grap en gruwel.
De onoplettende man is Lars, een bekende Deense schilder die
naar Canada is gekomen (slimme zet in deze Deens/Canadese samenwerking) om daar
les te geven op een ‘art school’, maar vooral inspiratie op te doen omdat hij
al jaren niets meer heeft kunnen schilderen. Lars wordt gezien als een goede
promotie voor de school, die wel wat prestige (en geld) kan gebruiken. De
school heeft zich ontfermt over Eddie, een ongevaarlijk ‘retard’, omdat zijn
tante de beschermvrouw van de school is. Als de tante overlijdt, moet Eddie een
nieuw onderkomen hebben om op die manier de nalatenschap (het gebouw) die aan
Eddie kleeft behouden. Een plus een is twee en Lars neemt Eddie onder zijn
hoede.
Dan gaan we naar de titel van de film. Lars komt er achter
dat Eddie ’s nachts het huis verlaat en tijdens zijn slaapwandeling beesten
verslindt. Maar niet alleen beesten, blijkt al snel. Lars merkt dat het aanzicht
van de gruwelijke tableaus hem de inspiratie brengt waar hij op zat te wachten.
De egoïstische Deen rekent zich al gauw rijk. Door Eddie gericht in te zetten,
krijgt hij weer inspiratie die het ultieme schilderij moet opleveren. Dat hij
met zijn werk geld genereert voor de school, waardoor zijn aanzien stijgt wat
hem vrouwelijke aandacht oplevert, is mooi meegenomen. Het is natuurlijk
wachten op het moment dat dit plannetje in duigen valt.
Eddie is een komische film, gelardeerd met bloederige
taferelen en een simpele boodschap. Wie goed doet… Er zitten voldoende
onverwachte wendingen in het verhaal om het interessant te houden, met een
goede bijrol in de vorm van een wantrouwige sheriff (I’m always the last one to
follow the Piper”) en een amusante terugkerende grap in de vorm van een
radiopresentator die iets te bezield zijn liefde voor de gruwelijke verhalen
achter klassieke muziek de ether in gooit.
Na de aandoenlijke zombie Harold nu
de ontroerende kannibaal Eddie. Het moet niet veel gekker worden…
Stemoordeel: goed
Geen opmerkingen:
Een reactie posten