Superheroes

Dark Guardian, Vigilante Spider, Insignis, Amazonium, The Conundrum, Zetaman, Mr. Xtreme, Zimmer, Lucid, T.S.A.F., Master Legend, Symbiote, Apocalypose Meow…

Komen deze superhelden namen je niet bekend voor? Ook al ben je een doorgewinterde comic book fan? Het zijn ‘real life’ superheroes. Mensen die inderdaad een zelfgemaakt pakje aantrekken en ten strijde gaan tegen de misdaad. Je treft ze aan door geheel Amerika. Mike Barnett maakte er een documentaire over.

“The World is a dangerous place. Not because of those who do evil, but because of those who look on and do nothing”. Albert Einstein. Met deze quote begint de film, die bestaat uit interviews en verslagen op locatie. 

De ‘superhelden’ zelf komen uitgebreid aan het woord. Het zijn vaak mensen die een problematisch verleden kennen, een slechte jeugd hebben gehad. Ze voelen zich geroepen om iets te doen aan onrechtvaardigheid, waar niemand wat aan doet, zoals ook niemand hen hielp toen het slecht met ze ging. Ze hebben geen vertrouwen in het systeem, de politie, en ze willen iets doen aan het gevoel van apathie dat alom heerst. Nobele gedachten die in actie moeten worden omgezet. Hoewel er ook lichtelijk geschifte, c.q. pathetische gevallen tussen zitten, heeft iedereen goede bedoelingen. Dat ziet ook de politie en bijvoorbeeld comic book legend Stan Lee, hoewel ze ook hun bedenkingen ventileren.

Zijn het dan (super)helden? De mensen op straat reageren vooral lacherig. De komische nerd-factor wordt door de filmmaker maar al te graag onderstreept. Zo roept een buurtbewoner tegen Mr. Xtreme op vijandige wijze: “get off my property!”  Mr. Xtreme doet een paar passen richting de openbare stoep en mompelt “thanks for saying please”. Een andere gemaskerde man laat ons weten dat hij aan vechtsporten en free running doet, waarop hij een salto maakt om het bewijs te leveren, maar pardoes op zijn gat valt. Ook een mooi voorbeeld: in reactie op een bevlogen betoog van Vigilante Spider waarin ‘thuiskomen’ en ‘vriendin’ voorkomen, vraagt de regisseur: “So you have a girlfriend?” Waarop de superheld antwoordt: “No, I was just metaphorically speaking”. Zo; is dat vooroordeel ook weer bevestigd.

Op een enkeling na die opbiecht het toch vooral te doen omdat het ‘a lot of fun’ is, zijn de meesten bezielde individuen die wel degelijk een verschil willen maken. Naarmate de documentaire vordert focust de maker zich toch ook op de serieuze kant. Mr. Xtreme hoopt vooral een “visual deterrent  to prevent crime” te zijn. Daarbij zijn er meerdere helden die goed werk verrichten voor daklozen en andere behoeftigen en geven eten en kleding weg, of hebben simpelweg aandacht voor die verloren ziel die op straat slaapt.

Diepgravend wordt het nergens. Een psycholoog blijft steken in algemeenheden. Toch is het leuk en ook mooi om te zien dat er mensen zijn, die om welke reden dan ook een betere plek willen maken van de wereld. Dat doen ze dan in een opvallende outfit. Maar dat het daar niet echt om draait verwoordt Mr. Xtreme heel mooi: “It’s not the costume that makes you a superhero, it’s what’s in your heart and what you do”.