Love

Voor mij zitten een vrouw en een man. Er komen twee andere mannen aan en die willen naar de plek naast haar, waardoor ze moeten passeren. “Ik doe heel voorzichtig”, zegt de laatste man tegen de vrouw die hij passeert. “Het gangpad is breed hoor”, antwoordt zij. “Maar ik ben ook breed”, grapt de man. “Dat had ik zo niet ingeschat”is haar gevatte antwoord. “Het is ook maar een illusie”, revancheert de man zich, “het komt voornamelijk door de jas. We leven in een schijnwereld”. Fantastische gesprekken tussen twee vreemden tijdens het Imagine Film Festival in Amsterdam.

Maar het is ook eigenlijk een schijnwereld, die steeds groter wordt. Denk eens aan alle virtuele vrienden die je misschien hebt. Denk eens aan het feit dat je jezelf buiten sluit als je er niet aan mee doet. Ik heb mij tot nu toe bewust buitengesloten. Eergisteren heb ik dan toch een account aangemaakt op gezichtboek, omdat ik een reactie wilde sturen naar een filmmaker en om aandacht te kunnen vestigen op  mijn weblog. De eerste reden is een soort noodzaak dan, een andere manier om in contact te komen was er niet (let op de monopoly van het medium), waarbij de tweede reden, een totaal verkeerde trouwens, me over de streep trok om het toch te doen. Na een dag of drie denk ik er al weer over om de account te deleten. Ik speel het spel niet volgens de regels. De uitwisseling van informatie is erg oppervlakkig. Het is misschien handig als snel communicatiemiddel tussen (echte) vrienden. Maar van ‘snel’ heb ik mij juist een beetje afgewend. En om het nu in stand te houden om mijn weblog te promoten is eigenlijk ook wat triest. Terug naar gekozen isolement?

Het isolement waarin astronaut Lee James Miller in 2039 verkeerd is helemaal niet zelf verkozen. Communicatie met aarde is verdwenen. Via totaal isolement, het gebrek aan sociale interactie, lijkt hij zijn realiteitszin te verliezen. Dan komen er stemmen in zijn hoofd, gaat hij praten tegen zichzelf, om een vorm van communicatie te behouden. Hij bouwt geen nieuwe ervaringen op en krijgt visite van herinneringen. Lee legt zich er op een gegeven moment bij neer dat niet alles zal worden verklaard, dat er mysteries blijven bestaan.

Love is visueel indrukwekkend. Maar deze filosofische film is vooral poëtisch, introspectief,met de nadruk op ‘the spaces in between’ die je laten nadenken over (de zin van) het leven. Een licht hallucinerende ervaring, maar uiterst boeiend. Een film waarin je als kijker tot dezelfde conclusie moet komen als de astronaut, waarbij je niet langer gefocust bent op antwoorden, maar je over geeft aan de indrukken van de reis.

Stemoordeel: Goed