Lovely Molly

De bus naar Amsterdam, lopen vanaf het Centraal Station naar Kriterion. Films kijken, van de middag tot in de avond, terug lopen naar de Prins Hendrikkade, bus pakken naar huis. Slapen. Opstaan, recensies schrijven over de films die ik gisteren heb gezien en weer de bus naar Amsterdam. En dat anderhalve week lang…

Dat kan maar één ding betekenen. Het Imagine Film Festival is weer begonnen. In mijn geval heb ik maar acht dagen de tijd, want ik ga aan het einde van de festivalweek naar Barcelona. Dertien films heb ik al vóór het festival gezien en zijn ook te vinden op deze blog, maar niet onder de noemer Imagine, want daar staan alleen de films onder, die ik echt tijdens het festival heb bekeken. Doe er je voordeel mee.

Je kunt iemand het mes op de keel zetten. Dat kan je ook bij jezelf doen. Aldus gebeurt in de opening van Lovely Molly, die er helemaal niet zo ‘lovely’ uit ziet. Haar wanhoop spreekt boekdelen en met deze korte introductie van dingen die gaan komen is deze ‘amuse’ een belofte. Het verhaal is simpel. Molly is pas getrouwd met Tim en ze betrekken het huis van Molly’s recentelijk overleden ouders. Het is een groot oud huis, vol piepende deuren en enge kelders. Tim is vanwege zijn beroep (trucker) veel van huis, waardoor Molly alleen in het huis vol herinneringen zit. De geschiedenis lijkt haar in te halen als het huis steeds meer vat krijgt op de jonge vrouw. Paranormale activiteiten brengen haar steeds verder van de wijs. Een onverwerkt trauma ligt op de loer.

Eduardo Sanchez, bekend van The Blair Witch Project, houdt het opnieuw dicht bij huis. Letterlijk en figuurlijk! Het simpele gegeven wordt uiterst goed benut. De angst dat iemand je huis betreedt als je ligt te slapen. De spanning die je voelt als je de trap af gaat om te zien wat er aan de hand is. Van waar komt het gevaar? Jezelf moed inspreken. “C’mon Molly, get your shit together”, maant Molly zichzelf aan. De camera volgt, dicht op de huid. Het werkt. Maar dat is nog lang niet alles. Er ligt iets diepers aan ten grondslag, iets waar je niet zo snel de vinger op kunt leggen, ondanks de aanwijzingen die je krijgt.

Zeer indrukwekkend gespeeld door Gretchen Lodge (haar eerste rol!),nogal onaangenaam bloederig (geduld wordt beloond), intrigerend en uiterst verontrustend. Deze week had niet veel beter kunnen beginnen.

Stemoordeel: Goed