De meest kloterige stoelen in zaal 2 zijn de acht voorste
van het achterste gedeelte. Steeds weer zie ik mensen die denken dat ze een
goed plekje in zicht hebben, gaan zitten, waarna ze diep in de stoel wegzakken,
beginnen te twijfelen, om zich heen kijken waarna sommigen direct voor een
andere plek kiezen, maar anderen er wat later achter komen dat het toch beter
is om te verkassen om je niet de hele film te blijven ergeren aan dat
achterhoofd voor je, dat als een grote zwarte heuvel het filmlandschap
doorbreekt. Grappig.
Harold’s going stiff. Het lijkt een ouderdomsprobleem. De
dokter dacht eerst aan arthritis, maar het blijkt een unieke nieuwe ziekte die
ze ‘Onset Rigor Disease’ noemen, ook wel ‘O.R.D.’. Harold is de eerste waarbij
de ziekte wordt geconstateerd en bij hem gaat het ook het meest langzaam. Er
zijn drie stadia. Algemene stijfheid, gevolgd door mentale achteruitgang en
uiteindelijk gevaarlijk gedrag. Harold vertrouwt de camera toe dat hij nogal
vergeetachtig wordt en dat zijn ziekte hem beangstigt. Gelukkig krijgt hij hulp
van lieve verpleegster Penny die hem – zoals dat verpleegsters betaamt –constant
blijft toespreken in de ‘wij’vorm en positiviteit brengt: “we’ll get you
running before you know it”. Maar het toekomstbeeld lijkt negatief, alle andere
mannen die de ziekte na Harold hebben gekregen laten een versnelde vorm van
achteruitgang zien en eindigen als zombies, waar de burgerwacht wel raad mee
weet: onvrijwillige euthanasie!
Het is alsof je naar
een documentaire over de zorg zit te kijken. Aan de ene kant erg grappig, met zombies
zoals je ze nog nooit hebt gezien, die met stijve armen en benen door het
Engelse platteland rennen en worden neer geknuppeld door drie knuppels uit de
buurt. En de manier waarop alle betrokkenen hun zegje doen voor de camera is
even herkenbaar als amusant. Aan de andere kant zie je de weg die Harold
aflegt, die lieve oude man, die afwasmiddel in de koffie doet, die verrekt van
de pijn, bang is voor wat hem te wachten staat. Hij is hulpbehoevend,
onschuldig en ziek.
De gulle lach uit het begin maakt steeds meer plaats voor
medeleven. Je gaat echt meevoelen met de oude Harold en zijn eenzame
verpleegster. Fantastisch gespeeld ook. Een prachtig portret met originele
insteek. Wie had ooit verwacht dat je zo zou meeleven met een zombie.
Stemoordeel: Goed
Geen opmerkingen:
Een reactie posten