Vampire

De dagelijkse route naar het festival. Bepaalde zaken gaan opvallen, als je ze elke dag weer tegen komt. Een fiets versierd met fleurig plakplastic, vastgeklonken aan het hek van hotel Amrâth; de kapotte neonletters van het drijvende Chinese restaurant Sea Palace, waardoor woord ‘aura’ oplicht; Rapenburg, de misschien wel drukst met fietsen beparkeerde straat van Amsterdam; de Hollywood ster in de stoep voor het ‘film & photography’ bedrijf bedrukt met hun naam hazazaH; een varken dat me aanstaart vanaf een sticker met de tekst “wat eet jij vanavond?”… Maar ook eenmalige zaken, zoals een bankje aan het water waar een eenzame toerist high wordt; een mini parkje, waar de ene dag een man in het vochtige gras buikspieroefeningen doet en de volgende dag een vrouw foto’s neemt van een stel dat zich opstelt met de gezichten tussen de lange takken van een wilg; een handjevol schilders die met grote doeken aan de gang zijn om het uitzicht vanaf de Latjesbrug te vereeuwigen.

Nog twee dagen deze route. Nog twee dagen festival voor mij. Toevallig zijn alle zes de films in dezelfde zaal. Een voordeel, omdat je dan niet bang hoeft te zijn dat je te laat komt voor een film in een andere zaal, hoewel het tot nu toe goed gaat dit jaar, tenzij er een zaalwisseling is natuurlijk. Ach, genoeg geluld, het gaat beginnen: “bekijk het leven op de Syfy manier”…

Al na een minuut of tien verlaten de eerste mensen de zaal bij de voorstelling van Vampire. Komt dat omdat het zo traag is, niet erg boeiend, of omdat er nèt een opzichtig artistiek trucje wordt toegepast (het beeld is 90 graden gedraaid) dat totaal geen reden, betekenis of inhoud heeft? Het zou kunnen. Ik loop niet zo gauw weg, eigenlijk nooit, want je kunt het pas echt beoordelen als je de hele zit hebt gehad en mijn huidige oordeel kan nog wijzigen.

Het idee is niet slecht. Een man (Simon) die bloed drinkt selecteert zijn (gewillige) slachtoffers via een website sidebycide.com, waar mensen die het niet meer zien zitten elkaar treffen. In een suicide-pact haalt hij ze over om zijn methode te volgen door al het bloed uit hun lichaam af te tappen. Hij helpt de persoon in kwestie dan om het daarna bij zichzelf te doen. Dat laatste gebeurt natuurlijk nooit, want zodra het slachtoffer de pijp uit is, zet hij de fles aan de mond voor een teug bloed.

Dit is de basis. De film is lang. We zien Simon’s moeder, die Alzheimer heeft en opgesloten zit in een kamer met grote heliumballonnen aan zich vast. We zien Simon lesgeven als biologieleraar, hij maakt ongewild vrienden die zich met leven bemoeien, hij bezoekt freaky soirees waar hij helemaal niets te zoeken heeft. Er spreekt een tweestrijd uit, die pas later duidelijker wordt. Steeds meer gaat het verhaal met het idee aan de haal en wordt je moe van de pseudo psychobabble. Daarbij zijn enkele  dingen die niet helemaal lijken te kloppen, of waarvan de geloofwaardigheid op de proef wordt gesteld. Alles is in het voordeel van de film uit te leggen, omdat alles enorm vaag wordt gehouden, waarmee misschien wel het grootste bezwaar naar voren komt: het is zo ongelooflijk vlak allemaal.

Mijns inziens had deze film met een stevige herschrijving van het script in compactere vorm wel de indruk kunnen achter laten die ze nu zo jammerlijk aan zich voorbij laat gaan. Ik twijfel naar het einde toe nog over een laffe ‘zozo’ stem, maar als er iemand wat balletpassen gaat doen op een vriezer scheur ik toch maar anders in.  

Stemoordeel: slecht

Ps. Ik weet nu wel wie er in die stoel van de Imagine poster uit 2009 zat ;-).