Het bloed stroomt… Ik kan het niet laten en loop door de
regen met gezwinde pas richting de Munt om daar na mijn laatste Imagine film
het veel geprezen The Cabin In The Woods
te gaan kijken. Als ik een kaartje heb gekocht heb ik nog even de tijd om de
inwendige mens te versterken. Ik loop het theater uit, steekt mijn plu op en
verbaas mij over het feit dat drie mensen van me verwijderd iemand onder
precies dezelfde plu loopt als ik. Een paarse (dure) inklapplu die ik uit de
kast heb getrokken nadat mijn andere het heeft begeven enkele dagen terug. Wat
een toeval. Dan kijkt het meisje onder het regenscherm om. Ik ken haar! Het is
het meisje van de snackbar uit mijn woonplaats. What are the odds…
Ik las in een recensie dat je het beste meteen kunt stoppen
met lezen omdat de verrassing dan nog groter is. Maar ik neem aan dat als je
dit leest, je juist meer wilt weten, anders zoek je dit niet op. Daarbij is het
allemaal lang niet zo verrassend als men je wil doen geloven. Ik ga niet zozeer
spoilers geven maar wel aanwijzingen die je in de film al binnen de eerste paar
minuten krijgt en die voor de oplettende en getrainde kijker een simpele optelsom
zouden moeten zijn. Een som die ik in ieder geval snel had gemaakt. Nogmaals, lees maar
niet verder als je niet op je hoede de bioscoop in wilt gaan.
De eerste aanwijzing is waar de film mee begint, voordat de
titel in beeld komt. De mensen, de plek en conversatie scheppen een idee. Dan
de voortitels, waarin er alweer een clou wordt weggegeven. Daarna begint het
standaard verhaal waar de filmtitel zijn zogenaamd misleidende uitgangspunt kan
uitwerken. Daarmee heb je de drie onderdelen van wat de film te bieden gaat
hebben aan verrassingen. Dus ja, verrassend als je niet goed oplet.
De vernieuwende insteek zit hem in het feit dat schrijver
Josh Whedon verschillende, genreoverstijgende elementen bij elkaar in een
blender doet. Maar die elementen zijn op zichzelf niet nieuw.
Dit betekent overigens niet dat ik de film niet goed vind.
Ik heb het alleen over het element van verrassing gehad, dat mij in ieder geval
wat tegen valt. Want voor de rest heb ik me goed vermaakt, met het originele
gegeven, met zowel de clichés als spitsvondigheden in het script, de humor, een
goed gekozen schrikmoment, het bloedbad… Met de algehele spanning was het wat
minder. Dat komt door het gebrek aan betrokkenheid met de personages - daarvoor
zijn ze veel te plat - en de keuze om te schakelen tijdens spannende momenten.
Dat ‘geen
horrorfilm hierna nog dezelfde zal zijn’ is een loze uitspraak. Dat het een
injectie kan zijn ter bevordering van originaliteit hoop ik van hafrte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten