Het is onmogelijk voor César om gelukkig te zijn. Dan maar iedereen om hem heen het leven ook zo zuur mogelijk maken, om daar nog enigszins voldoening uit te halen. Laat dat nu aardig lukken in zijn rol als conciërge van een mooi oud appartementencomplex, waarbij hij iedereen leert kennen en zodanig weet wat hun zwakke punten zijn. Hij is immers de man die moet zorgen voor een veilige en fijne woonervaring. De man die het vertrouwen aan zijn broek heeft hangen. De man die toegang heeft tot alle sleutels van het gebouw. Daar maakt hij dan ook misbruik van om er voor te zorgen dat de altijd stralend positieve Clara ook ongelukkig gaat worden. De rest van de bewoners zijn wat dat betreft een mindere uitdaging en kunnen met wat vileine opmerkingen en daden al gauw bijgestuurd worden. Het is Clara die extra aandacht verdiend.
Na de uitzinnige zombies in [REC] neemt regisseur Jaume Balagueró een buitenissig uitgangspunt, waarbij het zeer vermakelijk is om te zien hoe César zijn snode plannen tot uitvoer brengt en bovendien zeer spannend wordt als die uitvoer mis dreigt te gaan. De film geeft echter niet meteen al zijn geheimen prijs en vermaak slaat om naar afschuw die des te harder aankomt als duidelijk wordt wat het ‘pièce de résistance’ nu eigenlijk inhoudt. Over venijn en staart gesproken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten