Sponsor Spits maakt je altijd weer even aan het schrikken met hun trailer. Niet vanwege het beeld, maar vanwege het keiharde geluid dat vanuit het niets opeens op je wordt losgelaten. Daarna volgt een reclamespot van een andere sponsor, Syfy, met de aanprijzing van hun vele series. Dan de film. Een auto rijdt het beeld in, stopt bij een benzinestation. We horen alleen filmmuziek. Een man stapt uit en gaat naar binnen. Je ziet de bel bij de voordeur in beweging komen, maar je hoort alleen maar de filmmuziek. Apart, denk ik nog. Maar zo apart blijkt deze film nou ook weer niet, want als de man van de auto gaat praten met de man van het benzinestation horen we niets van hun dialoog. Er is dus wat mis met het geluidsspoor. Dat wordt ook opgemerkt door de zaaldienst. Het licht gaat weer aan. Ondertussen is het beeld verdwenen en horen we alleen nog de filmmuziek. Er wordt ons begrip gevraagd door productieleider Kelly Willemse die zegt dat men met versterking aan de slag is gegaan om het euvel te verhelpen.
Een nieuwe poging volgt. We beginnen weer helemaal opnieuw, dus inclusief reclames en dan volgt de film zonder beeld met geluid! Een nieuwe ervaring. Opnieuw excuses (wat een amateurisme, hoor ik achter mij) en de boodschap wordt uitgesproken dat we de film graag helemaal vanaf het begin willen zien, zonder de reclames voegt iemand er nog snel aan toe. Kelly zal het doorgeven. Het licht gaat voor de derde keer uit en… ja hoor, daar zijn ze weer, de reclames! De sponsors mogen zich verheugen deze avond want de boodschap is er ondertussen wel ingeramd. Nu zijn de reclames zonder geluid, maar dat wordt snel gecorrigeerd en vol van verwachting wachten we op de deurbel van de benzinepomp. Hoera!
De Australische film gaat over een Kroatische huurmoordenaar die per toeval een jonge barmeid op zijn pad tegen komt, die thuis op de terugkomst van haar geliefde zit te wachten. Net als in Lovely Molly bewoont Marilyn het huis van haar overleden ouders, alwaar ze waxinelichtjes aansteekt om de sfeer te verhogen. Haar geliefde is op weg naar huis en ze verwacht eindelijk een aanzoek van hem. ‘Love is in the air’ zou je denken.
Tot die Kroaat roet in het eten gooit. Ook nu gaat het weer van piep en kraak en wat hoor ik daar…
‘So far so good’, zou je opnieuw denken. Nou, niet dus. Probleem van de film is dat de scènes in het huis, waar alles om draait, spannend zouden moeten zijn en dat niet worden omdat alles extreem langzaam gaat. De handeling, de camerabeweging, het shot. Het opbouwen van spanning kan zijn effectiviteit ook verliezen. Als het te lang duurt is het als een elastiekje dat te ver uitgerekt wordt en daardoor niet terugveert, maar er slap bij gaat hangen. Dat gebeurt in deze film, die zijn naam eer aandoet. Staat er dan visueel gezien misschien nog iets tegenover? Ook daar mist de film een boeiende insteek en één van de weinige aparte shots is regelrecht gejat uit The Shining. Hoewel de kroegbaas aan de zijlijn - in niet echt ter zake doende scènes - nog voor enig vermaak zorgt sleept de film haar logge lijf tergend langzaam naar de finale, die allang geen emotionele reactie meer op kan rakelen. Ook al doet de irritant opdringerige score nog zo zijn best om de spanning die er niet is alsnog muzikaal door je strot te douwen.
Stemoordeel: slecht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten