Kriterion 2, de lezing Luister
& Huiver van Franca Jonquiere. Hoewel het om 15:50 uur moet beginnen,
komen medewerkers van het festival af en toe hun hoofd om de deur steken dat
het nog eventjes duurt om wat technische zaken te regelen. Echt nog maar heel
even. Het duurt uiteindelijk een half uur voordat alles onder controle
is. Dat euvel bleek de stekker in de computer die iets harder aan moest worden
geduwd. Het doet me denken aan een reclame van jaren terug, waarin een man zijn
computer niet aan de praat krijgt en zijn bijdehante dochter opmerkt: “of je
moet de stekker erin steken”…
Franca zie ik al jaren rondlopen op het festival en ze
heeft al eens eerder woordelijk meegedaan, aan een panel in de Melkweg was dat
toen. Dit keer krijgen we een wetenschappelijk inzicht in de manier hoe geluid
in de film kan worden gebruikt voor diverse doeleinden. Op zich zijn het dingen
die je allemaal wel (onbewust) weet, maar dit keer krijgen ze moeilijke namen
en zie en hoor je aan de hand van vele filmfragmenten de diverse aanpakken in
lichtende voorbeelden. Het is informatief en Franca spreekt gemakkelijk
(ervaring) en weet waar ze het over heeft (kennis). Enige minpuntje is dat als er
namen van personen worden aangehaald, die kennelijk expert zijn op dit gebied,
er niet even wordt verteld wie die mensen zijn en waarom ze maatgevend zijn.
Het mag de pret niet drukken en het onverwacht leukste moment is als Franca een
fragment laat zien uit White Noise 2,
waarvan ze indertijd zelf erg is geschrokken. Ik zit vrij achterin de zaal en
zie op het schrikmoment iemand rechts van mij als een raket de lucht inschieten.
Een effectief moment dus, zelfs voor een gewaarschuwd mens. Alhoewel alles ook
nog eens persoonlijk is. Het werkt niet voor iedereen precies hetzelfde. Dat
zal ook te maken hebben met hoeveel (genre)films je al hebt gezien, waar je
allemaal rekening mee houdt (onbewust) in je hoofd als er bijvoorbeeld spanning
wordt opgebouwd. Alle scenario’s gaan in milliseconden door je hoofd waardoor
je als het ware voorbereid bent en dus minder, of zelfs niet meer echt schrikt,
schat ik zo in. Maar ik ben geen wetenschapper.
Dat muziek ook de plank mis kan slaan laat ik in mijn
artikelen wel eens voorbij komen, zoals in twee films die op het festival te
zien zijn, Crawl en Intruders, waarin
geluid dat de spanning moet verhogen tegen zichzelf gaat werken en ongelooflijk
irritant wordt. Maar zoals gezegd, het is persoonlijk.
Iets dat mij altijd is bijgebleven als uniek voorbeeld van
de koppeling van beeld en geluid is een scène uit C’est Arrivé Près De Chez Vous. In deze film volgt een camerateam
een seriemoordenaar. Het team bestaat uit een geluidsman en een cameraman. Als
ze op een gegeven moment de moordenaar helpen om iets te zoeken, splitsen ze
zich op en zie je beelden die niet bij het geluid horen (hier te zien vanaf 0:32:00).
Het werkt magisch disoriënterend. Een ingenieus staaltje film maken in een al
even bijzondere film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten