Der Sandmann

Vandaag is mijn volste dag. Vijf films die ook nog eens nauwelijks tijd tussendoor geven, waardoor het bijna één doorlopende film wordt. Blijkt het jaarlijks terugkerend evenement van de grote zaalwisselingen ook weer te zijn begonnen. Een evenement dat even vervelend als begrijpelijk is, aangezien sommige films na hun beoordeling hoog in de scorelijst komen en zodoende meer publiek trekken dan verwacht, waardoor deze worden verplaatst naar de grote zaal om meer mensen te kunnen bedienen (en meer kaarten te kunnen verkopen natuurlijk). Na The Devide in zaal 1 volgt een Q&A met Steven Kostanski (geloof ik), die mee heeft gewerkt in de make-up afdeling en eigenlijk hier is om de films Father’s Day en Manborg te promoten. Erg leuk, maar mijn volgende film begint tien minuten geleden in zaal 2, dus rep ik mij daar naar toe, om te zien dat die zaal nu is gereserveerd voor Thijs van Domburg, de cabaretier. Zaal 3 dan maar? Daar vertelt Cor (vrijwilliger) me dat ik in zaal 1 moet zijn! Wat een grap, had ik gewoon kunnen blijven zitten. Misschien handig als men in die zaal even had verteld van de zaalwisseling. Dan hadden ze misschien èn meer publiek gehad bij de Q&A èn was er niet zo’n stress ontstaan.

In de rij voor zaal 1 dan maar weer. Als ik daar mijn plekkie weer heb ingenomen wordt er nog even gevraagd of er geen mensen in de zaal zitten voor Thijs. Ja dus. Niet goed gecontroleerd door de kaartjescontroleur dus.

Waarom heb ik Der Sandmann in mijn schema opgenomen? Omdat er dit jaar niet zo heel veel titels zijn waarvan ik zeker weet dat ik ze wil zien. Dan volgt er een keuze uit vraagtekens en vaagheden. Het verhaal van deze film sprak me in zoverre aan, dat het een origineel gegeven is. Gemaakt in Zwitserland nogal liefst. Heb ik ooit een Zwitserse film gezien? Ik zeg ‘gruetzi miteinand’ en merk al gauw dat ik een hele goede beslissing heb genomen.

De regisseur spreekt ons vooraf nog even toe in een kort webcam filmpje speciaal opgenomen op verzoek van en voor het festival. Hij beantwoordt twee vragen en wenst ons veel plezier.

Benno werkt in een postzegelwinkel. Sandra is uitbater van een kleine bar. Ze irriteren elkaar op hilarische wijze. Zij door hem uit zijn slaap te houden met haar éénvrouwsband. Hij door koffie te drinken in haar bar en haar op dodelijke wijze te beledigen. Toch hebben ze een connectie die te maken heeft met dromen. Dan begint Benno zand te lekken! Een dokter constateert geen afwijkingen en een psycholoog ziet er een interessante figuurlijke formulering in. “Ja maar ik lek echt zand!” Naast alle ongemakken van dien zorgt het ook voor mogelijkheden, die Benno maar al te graag uitprobeert. Maar het blijkt toch meer een vloek dan een zegen en de band met Sandra is betekenisvoller dan gedacht en moet voor uitkomst zorgen.  

Der Sandmann zorgt voor erg grappige situaties die bijzonder goed worden gedoseerd en fantasievol worden toegepast. Het is knap dat je met dit zeer originele, maar - op het eerste oog - beperkte thema zo komisch kan blijven. Zowel de praktische problemen die de grote hoeveelheden zand opleveren als het constant en zeer grof beledigen van Sandra zorgen voor dolkomische situaties. Voeg daar aan toe dat het ook nog eens een hele lieve film is.

Dromen blijft magisch. Het nastreven er van bewonderenswaardig.

Stemoordeel: zeer goed