Curtis wordt sinds kort geplaagd door nachtmerries. De dromen beginnen met het weer dat verandert. Donkere wolken pakken zich samen, het begint te regenen, bruinige regen. Curtis wordt vervolgens belaagd door onbekenden en probeert zijn (dove) dochtertje te beschermen, tevergeefs. Na een paar rusteloze dagen wordt hij na de zoveelste angstdroom niet alleen badend in het zweet wakker, maar ook in zijn eigen plas. Zijn nachtmerries worden intenser en hij voelt dat ze meer te betekenen hebben. Zijn de gevoelens die er uit voortvloeien irreëel? Hij kan niet anders dan er actie op te ondernemen. Zeker als het niet blijft bij dromen, want waanbeelden volgen op klaarlichte dag. Omdat hij het niet uit kan leggen aan zijn vrouw volgen er irritaties binnen hun eens zo idyllische gezin. Het neemt niet weg dat hij de verwaarloosde stormkelder in hun tuin gaat opknappen en uitbreiden. Hij moet een veilige plek maken voor zijn familie. Ondertussen begint Curtis – en ook zijn omgeving – te twijfelen aan zijn psychische gesteldheid. Is hij langzaam gek aan het worden?
Een onverklaarbaar gevoel dat uitmondt in obsessief gedrag. Waar zo’n waanidee toe kan leiden werd al eens prachtig weergegeven in Close Encounters Of The Third Kind, waarin Roy Neary zijn visioen op allerlei manieren probeert vorm te geven. In Take Shelter is het allemaal iets subtieler, realistischer en aardser gehouden. Het zijn indrukwekkende rollen (Jessica Chastain, Michael Shannon) die dit verhaal gestalte en diepte geven. De film houd je van het begin tot en met het laatste shot in zijn greep. Onheilspellend, dreigend, beklemmend, beangstigend…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten