Vier doktoren buigen zich over de zaak van Luis (Luigi). Hij is in een psychose terecht gekomen, vertoonde paranoïde, jaloers gedrag, werd agressief en moest gedwongen worden opgenomen in en kliniek. Daar onderging hij behandeling, kreeg medicijnen en nu lijkt de zaak tot een goed einde gebracht, de medicijnen werken, er zijn geen afwijkingen meer aangetroffen en Luis mag naar huis. Aldus besluiten de vier artsen. De filmtitels volgen…
Luigi wordt opgehaald door zijn vrouw Beatriz (Betty) en ziet dat er thuis wat dingen zijn veranderd in zijn afwezigheid. Er zijn wat muren geverfd, de boeken staan anders. Zelfs de kat lijkt hem niet meer te herkennen en reageert uiterst agressief. Logisch dat er dingen veranderen als je zo lang weg bent geweest. Maar de vraag in deze is, of Luigi zelf is veranderd. Of moet ik zeggen, in hoeverre hij daadwerkelijk de oude is?
Het duurt erg lang voordat er iets gebeurd. Luigi oogt compleet normaal. Zijn vrouw heeft toch moeite met de situatie, met hem. Subtiele speldenprikken zijn stille voorbodes, maar waarvan eigenlijk? Het geduld van de kijker wordt op de proef gesteld. Heel erg op de proef gesteld.
Het gegeven dat je iemands psychische gesteldheid niet (meer) vertrouwd en wat dat met je kan doen is een zeer interessant gegeven dat in deze Argentijnse film helaas niet ten volle wordt benut. Dit is te wijten aan de zeer slome ontwikkeling waarbij de uitkomst even flauw als onbevredigend is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten