Je hebt van die mooie gezegdes. “Beauty is in the eye of the beholder”. Maar
wat als niemand kijkt? “Beauty is only skin deep”. Maar het is wel het eerste
dat je ziet en kan bepalend zijn voor een contact. Die huid is te verfraaien,
door make-up, of rigoureuzer, een tatoeage. Het lijkt een goede optie voor
Koffie, die het gevoel heeft dat niemand haar ziet staan. “What’s wrong with
me?”, vraagt ze zich af. Haar zelfbeeld en zelfvertrouwen zijn beneden peil,
maar die tattoo zorgt voor een verandering. Ze voelt zich zekerder. Of denkt ze
dat? Ze begint te flippen. De tatoeage begint te leven, stroomt over haar lijf
en spreekt tegen haar. Na initiële angstgevoelens geeft ze er uiteindelijk aan
toe, omdat het haar geeft waar ze al zo lang naar zat te hunkeren. Maar de
stemmen in haar hoofd worden steeds dwingender.
De film intrigeert, door fantastisch spel van
hoofdrolspeelster Victoria Bidewell, die zich – cliché, maar waar – letterlijk en
figuurlijk helemaal bloot geeft, alsook Tygh Runyan als haar flatmate, die als
tegenpool juist beheersing en een vreemd soort ‘coolness’ uitstraalt. De
dialogen zijn ook goed geschreven. Probleem is echter dat de plaat ergens
halverwege een beetje blijft hangen. Dat vergt wat van je doorzettingsvermogen,
maar het heeft uiteindelijk wel zijn doel. Het geeft body aan een proces dat
tijd nodig heeft. De afdaling in de donkerste diepten van Koffie’s psyche eindigt
met een actie die daardoor pijnlijker is om naar te kijken dan welk
splattereffect uit Inbred
dan ook.
Ik vraag me af of vroegtijdige zaal verlaters mogen stemmen.
Mijn stem was negatiever geweest als ik niet was blijven zitten.
Stemoordeel: goed
Ps. Een soortgelijk thema, maar dan zonder het fantastische
element, werd fascinerend verfilmd door Marina de Van. Het is de film Dans Ma Peau met één van de meest pijnlijke
zelfverminking scènes die ik ken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten