Regisseur Xavier Gens speelde zich enige jaren geleden in de
kijker met Frontières. Hoewel de film
minder goed was dan Martyrs, À L’intérieur of
trendsetter Haute Tension, werd hij
gezien als één van de vele nieuwe beloftes van de extreem harde Franse horror
film, die toen korte tijd enkele hoogtijdagen kende. De nieuwe beloftes werden
al gauw verleid door het land van mogelijkheden waardoor achtereenvolgens Pascal
Laugier Jessica Biel kon dirigeren in The
Tall Man, Alexandre Bustillo en Julien Maury de remake van Hellraiser zouden gaan maken die echter
in ‘development hell’ is blijven steken en Alexandre Aja uiteindelijk bij Piranha
uitkwam.
Xavier Gens kon de verlokking ook niet weerstaan en komt nu
met The Devide waarin een nucleaire
bom (in ieder geval) een stad in puin legt en een aantal bewoners van een flat
binnendringen in het domein van de opzichter van het gebouw, die in de kelder
goed blijkt voorbereid op dit soort noodgevallen. Een handvol mensen in een
stresssituatie in een besloten ruimte. Dat gaat vast mis.
Waar het echter mis gaat is dat het allemaal zo ongelooflijk
onwaarschijnlijk gaat. Op diverse fronten, zullen we maar zeggen. Zo lijkt
eigenlijk niemand aangedaan door het feit dat er een atoombom op hun stad is
gevallen. De eerste ergernis is dat er alleen bonen te eten zijn. Daarbij zijn
er wel erg veel mannen die hun stoere stempel willen drukken, waardoor de
meeste stompzinnige acties volgen uit een te hoog testosteron gehalte, of van Rosanne
Arquette die in hysterische modus staat.
In eerste instantie gebeurt er niet eens zo veel. Dan volgt
het schelden, spugen, dreigen, snijden en schieten. Zeg maar de slimme manier
om zo’n situatie te overleven. Naar het einde toe wordt het een soort
kermisattractie, een vrijbrief om los te gaan in extreem gedrag, waarvan je je
afvraagt waar dat nu eigenlijk op gebaseerd is. De enige normale figuur is Eva
en je kunt dan ook wel raden hoe de film zal eindigen. De manier waarop, de
kans die gegrepen wordt is er trouwens eentje die niet eens helemaal klopt,
maar ik zou te veel weggeven als ik dit benoem.
Kortom, dit is zo’n B-film die je vroeger op een
regenachtige avond bij de videotheek uit de schappen trok, omdat je niets
anders leuks zag, waarna je jezelf na het kijken er van afvroeg of je niet toch
beter een boek had moeten pakken.
Stemoordeel: zozo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten