Antisocial

Deze film begint met een sterk staaltje hedendaagse werkelijkheid. Via een video-chat dumpt Dan zijn vriendin Sam en een paar seconden later is zijn status veranderd van ‘taken’ in ‘single’. Op deze laatste dag van het jaar zijn daar gelukkig wat vrienden van Sam die oud en nieuw met haar gaan vieren in haar appartement. Via een flitsende collage aan sociale netwerk beelden krijgen we eigenlijk geen idee wie ze zijn, maar ook dit is volgens het tijdsbeeld gedaan. Alles gaat via de zogenaamde Social Redroom, een soort Facebook, maar het werd wat duur om die naam te gebruiken vermoed ik. Ik heb trouwens hele andere gedachten bij Red Room, maar dit terzijde. Antisocial wil meteen een punt maken, even schoppen. Zo kent Kaitlin Sam nog niet, met de volgende conversatie tot gevolg: “Sam, I need to add you. What’s your last name”? “I deleted my account”, zegt Sam. “Oh so…how do you keep in touch with people”, vraagt het domme blondje Kaitlin. “I see them in person?” is het logische antwoord in een soort van vraagvorm. “Whatever…” is Kaitlin’s logische antwoord op dit logische antwoord. Verschillende universums. Nou ja, het verhaal gaat ondertussen in de hoogste versnelling als er beelden op tv komen over ‘cyberbullying’ en de toename van het aantal doden en zelfmoorden hierdoor in de laatste paar uur. Er volgen adviezen om thuis te blijven, je deur op slot te doen en niemand naar binnen te laten, waarna beelden volgen van rellen in Los Angeles en de uitbraak van een virus in Bangkok. Dit alles binnen enkele minuten dus. De beelden zijn nauwelijks op het nieuws geweest of geïnfecteerden proberen het huis binnen te dringen. “The fastest viral outbreak ever”, weten ze op het nieuws nog te melden. Je meent het.

Je hoeft geen raketgeleerde te zijn om 1 en 1 bij elkaar op te tellen en tot de conclusie te komen dat de outbreak via die Social Redroom zijn snelle weg vindt, hoewel de vrienden in het appartement pas laat deze conclusie trekken. Maar er is veel meer mis met deze flutfilm. Via ‘snapchats’ bouw je geen karakters op, dus wie geeft er om dat ze er aan gaan. Er zit veel te veel vaart in de gebeurtenissen die buiten plaatsvinden (en zich dus niet in beeld afspelen) en veel te weinig vaart in de gebeurtenissen binnen. De dreiging van buitenaf wordt vrij simpel buiten de deur gehouden met het dichtspijkeren van ramen en deuren en de dreiging van binnenuit is ook niet zo eng als verwacht, want je kunt iemand vrij simpel ombrengen, wat overigens vrij bloedeloos geschied. Verder zit de film vol met idiote acties, zoals wanneer iemand die net totaal is onder gebloed door een geïnfecteerde, daarna handschoenen aantrekt en een doek voor zijn mond doet om niet geïnfecteerd te raken.

De film is een ratjetoe van gepikte ideeën, zet reuzenstappen binnen de geloofwaardigheid van het geheel en wordt steeds ridiculer naar het einde toe. Ik vermoed dat de maker vroeger veel heeft gekeken naar Scanners en Videodrome, maar laat ik u verzekeren: Cronenberg this ain’t, a glorious waste of time this is.