Chris Oosterom, artistiek directeur van het Imagine Film
Festival, leidt de film in. Natuurlijk zijn alle films van dit festival mooi,
maar als er eentje in de buurt komt van zijn favoriet, dan is het deze wel.
Cinema zoals cinema is bedoeld. Een aanslag op de zintuigen.
Leer, mes, bloot, bloed. De basisgegevens van een giallo
zijn aanwezig. Dan Kristensen komt thuis van een zakenreis maar treft zijn vrouw
niet aan, hoewel de deur van binnen was afgesloten. Hij gaat op zoek in het
huis en komt op het spoor van een moordenaar die in de verborgen holtes van het
huis werkzaam is.
Het werkelijk prachtige oude Art Nouveau huis, vol
organische vormen, glas in lood ramen en muurschilderingen is een fantastisch personage
op zich. Daarbinnen voltrekken zich dromen, visioenen, gebeurtenissen waar geen
soep van te maken valt. Nu kun je zeggen, dat hoeft ook niet. Je moet genieten
van die aanslag op de zintuigen waar Chris het over had. Dat is in het begin
het geval. Prachtige shots, doordringende muziek, abrupte overgangen, extreem
close-up, split screen. U vraagt, wij leveren. Maar de eindeloze herhaling van
wat al gauw niet meer dan toegepaste kunstmatige trucjes zijn maakt het tot een
arty farty beeldbombardement dat al snel zeer vermoeiend wordt. Er volgen dus
al snel meer 'stadia van bewustzijn' ten aanzien van deze film. De vermoeiing zet
zich om in slaap waar ik niet tegen wil vechten. Ik dommel. De ogen zijn al
dicht, de slaap sluipt als een moordenaar dichterbij, het hoofd valt en ik
schrik wakker. Het zal nu toch niet lang meer duren, vermoed ik, waarna de film
(voor mijn gevoel) nog zeker een uur lang verder gaat met zijn
psychoanalytische bullshit. Het laatste stadium zet in en ik begin me vreselijk
te irriteren.
Ik had het een beetje kunnen weten. De vorige film van het
duo Hélène Cattet en Bruno Forzani genaamd Amer werd vier
jaar geleden op het festival getoond en was toen ook al niet mijn ding. “Zo
veel mooie beelden die zo weinig te weeg brengen. Sensuality has never been
this dull!”, schreef ik toen en gaf de film het stemoordeel ‘slecht’. De
filmers zijn deze keer nog extremer geworden en weten daardoor meer en
extremere emoties op te wekken, die in mijn geval niet de juiste zijn. Mijn
oordeel is dus nog harder dan de vorige keer.
Stemoordeel: hopeloos
Geen opmerkingen:
Een reactie posten