In enkele subtiele en liefdevolle penseelstreken wordt een plattelandsgezin
neergezet, waarbij de dag zijn loop neemt en vader in het naburige vredelievende
dorpje dat bekend staat om zijn papierfabricage aan de slag gaat. Dan komen er
twee niet al te snuggere dieven de winkel overvallen, waarbij de twee oude
eigenaren worden belaagd. Vader Liu Jin-Xi kan dit niet aanzien, grijpt zo goed
als hij kan in en dood de misdadigers met veel geluk. De man is de held van het
dorp.
Detective Xu Bai-Jiu onderzoekt de zaak, bijt zich er in
vast en komt er achter dat Liu niet is wie hij beweert te zijn. Maar wie is hij
dan wel? Via een schitterende Sherlock Holmes-achtige analyse zie je hoe de
inspecteur vanuit de getuigenverklaringen deduceert hoe het gevecht in de
winkel echt moet zijn verlopen, of althans, hoe hij denkt dat het gegaan moet
zijn. Als kijker weet je nog altijd niet of het wishful thinking is, of dat hij
echt zo slim is. Als oplettende kijker weet je dat Liu wordt gespeeld door
Donnie Yen, die bekend is van o.a. Ip Man
faam, dus daar moet zeker wat achter zitten.
Gevoed door de woorden van de wet wordt Liu een obsessie
voor Xu, zonder dat hij een echt bewijs kan vinden. Door deze obsessie worden
echter slapende honden wakker gemaakt uit het verleden.
De basis van dit verhaal heeft wat weg van A History Of Violence. Een man die zijn
gewelddadige verleden wil ontlopen, maar daar niet mee weg komt als dat
verleden hem in de kont bijt en onschuldigen het slachtoffer dreigen te worden.
Nu dan tegen de achtergrond van begin 19e eeuws China en het leven
op het platteland, waar we de gebruiken van de dorpsclan meemaken. De
bloederige beelden van het onderzoek zijn indrukwekkend, evenals de fotogenieke
plattelandstafereeltjes. Voor een film die Wu
Xia heet, zijn het aantal martial arts scènes niet talrijk, maar wat er wel
in zit is imponerend uitgevoerd en mooi in beeld gebracht. De nadruk van de
film ligt echter op de sfeer en het verhaal; het (nood)lot, familiebanden en
bloedbanden.
Mijn eerste kennismaking met dit soort films was in de jaren
tachtig, met films als A Chinese Ghost
Story en Bride With White Hair.
De eerste keer dat je zo’n film ziet is overweldigend. Nog nooit had ik zoiets
meegemaakt. Toch heb ik er in de loop der jaren niet zo heel veel gezien. Er bleken
maar weinig films die nog echt diepe indruk wisten te maken. Deze film kent een
mooie kleine intieme opzet binnen dat plattelandsleven, maar voegt verder niet
zo heel veel toe aan het genre. Toch is het een onderhoudende poging en zeker
niet slecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten