Dit is duidelijk Barend de Voogd’s kindje. Hij kondigt de
film vol passie aan. “Love it
or leave it, but never a dull moment”!
We zien de Fuck Bombers, een groep jonge enthousiastelingen die
op guerilla wijze films schieten op straat. We zien twee rivaliserende Yakuza clans. Of course the twain shall meet.
Bloed, tandpasta, maatpakken, 8mm video, 35 mm film, Bruce
Lee, kimono’s, Samoerai, Ninja, een ‘please Bukkake me’ T-shirt, Le Ballon Rouge, hyper bling bling
nails, Katana’s, een
reclame die je niet uit je hoofd krijgt en een potpourri van muziek waar
Tarantino jaloers op zou worden.
Regisseur Shion Sono komt over als een klein kind dat vooral
heel veel kabaal wil maken. Eigenlijk is het nog best knap dat hij binnen deze
visuele en verhaaltechnische gekte nog iets van een verhaaltje stopt, dat dus
in de basis heel voorspelbaar is. Helaas is de absurdistische humor niet de
mijne, zoals wel vaker bij dit soort Japanse over the top films. Kleurrijk is
het zeker, een saai moment maak je niet echt mee, maar zelfs het bloederig
pandemonium dat uiteindelijk uitbreekt wordt een wat vermoeiende exercitie, die
niet meer dan af en toe een vage glimlach om het gezicht kan doen verschijnen.
Stemoordeel: zozo (en niet slecht, vanwege ‘never a dull
moment’)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten