The Wytches staan voor psychedelica, surf en noise. De drie
jonge jongens uit Engeland hebben hun bandnaam (The Witches) aangepast om die
makkelijker te kunnen vinden op Google. Nu staan ze in het voorprogramma van de
Blood Red Shoes en naar hun zeggen hebben ze nog niet veel gespeeld buiten hun
thuisland. Dit is hun laatste optreden met de bloedrode schoenen, die ze
bedanken, ook voor de mooie shirts (o.a. Marilyn Manson en Slipknot) die ze cadeau
hebben gekregen en aan hebben vanavond. Met de lange haren voor de gezichten op
een nauwelijks verlicht podium trekken ze van leer. Een hecht bandje met jeugdig
enthousiasme dat me doet denken aan de begindagen van een band als Nirvana.
Alleen heb ik bij zanger/gitarist Kristian Bell nog geen mooie zangstem kunnen
ontdekken en was ik zeg maar meer fan van Nevermind
dan van Bleach. Een leuke geste is
dat tijdens het laatste nummer Crying Clown Steven Ansell op het
orgel mee komt spelen.
Hoewel de zaal niet is uitverkocht, staat deze goed vol en vanaf
het moment dat de Blood Red Shoes opkomen tot het einde van het concert is de
zaal volop in beweging! De band opent met Welcome
Home, de instrumentale begintrack van hun nieuwe album met de naam Blood
Red Shoes. Beide titels geven het al aan, dit is een stap terug naar de basis
waarmee ze een fanbase hebben opgebouwd. Rauwe Indiepopsongs met een punky attitude,
waarbij dit laatste album af en toe wat in de richting komt van The White
Stripes. Na het heerlijke denderende intro volgt meteen de knaller I Wish
I Was Someone Better waarbij de kolkende menigte en masse toegeeft dat
ze een fout hebben gemaakt. Oude en nieuwe nummers wisselen elkaar af. Meer
favorieten als Say Something Say Anything,
Heartsink en This Is Not For You waarbij
Steven bovenop zijn drumstel klimt om ons nog verder aan te sporen, het
rustigere Cigarettes In The Dark en het zwaar stuwende Colours Fade dat het
laatste nummer voor de toegift is. De feedback blijft door de zaal galmen tot
de twee energieke Britten weer hun plekje innemen om Light It Up te spelen. Zoals
wel vaker klimmen ook nu weer heel veel fans het podium op om deel te nemen aan
de feestvreugde. Gelukkig zijn er geen overijverige
Melkweg medewerkers en verloopt alles
in pais en vree. Steven bedankt de fans en snapt weer waarom hij zo graag hier
speelt. Red River van hun Water EP volgt en de niets ontziende
afsluiter Je Me Perds mag niet ontbreken. Laura-Mary
Carter nestelt zich aan het eind van het nummer langzaam op de maar al te
welwillende handen uit het publiek terwijl ze doorspeelt. Als het nummer
voorbij is, en Laura-Mary in de coulissen is verdwenen, kan Steven het niet
laten om toch nog even het publiek in te duiken en boven de hoofden van de
aanwezigen een ereronde te maken.
Dit is de vijfde keer dat ik deze band zie en het verbaast
me dat ze na al die tijd nog niets aan intensiteit en rauwe energie zijn
verloren. Elke keer weer krijg je een oppepper van jewelste en ga je volledig
tevreden weer naar huis. Heerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten