Snowpiercer

De IJstrein. Jaren geleden kreeg ik dit stripboek te leen van een vriend. Er staat me niet veel meer van bij, behalve dat het een beklemmende sfeer had en een vrij nihilistische boodschap bevatte. Als ik het mij goed herinner. Bong Joon-ho (van het fantastische Memories Of Murder, het mindere The Host en het mij niet bekende Mother) werd enkele jaren geleden ook gegrepen door het boek en ging er mee aan de slag voor een verfilming, met Snowpiercer als resultaat.

De mensheid heeft de globale opwarming van de aarde proberen te stoppen door een koelingsstof in de atmosfeer te spuiten wat resulteerde in de totale bevriezing van de wereld. De enige overlevenden zitten op een trein die oneindig rondjes rijdt over een spoor. Voorin zitten de rijken, achterin de armen, ertussen diverse hekken en bewakers. Curtis (Chris Evans) bereidt een opstand voor om de controle van de voortrazende machine over te nemen.

De film begint met een rustige opbouw in het arme deel, dat qua omstandigheden veel weg heeft van een mijnwerkers- c.q. concentratiekamp. Vies, donker en deprimerend en in barre omstandigheden. Curtis wil een veiligheidsspecialist uit het gevang halen, want die weet de beveiligde deuren open te krijgen. Het innemen van de trein gaat stap voor stap, compartiment na compartiment, met elk eigen verrassingen, obstakels, wonderbaarlijkheden.

De opstand van het proletariaat tegen de rijke heersende klasse. Geen nieuw verhaal, maar wel een aparte jas. Die trein. De NS zou tips van moeten krijgen hoe men deze trein in die barre omstandigheden zo punctueel kan laten rijden, al 18 jaar lang! Nou ja, het is niet het enige vergezochte onderdeel van de film (op welke brandstof of energie rijdt de trein eigenlijk?), maar daar sta ik dan maar niet teveel bij stil. Waar ik wel bij stil sta is verschil tussen arm en rijk, dat niet alleen in vies, donker en deprimerend versus schoon, kleurrijk en idyllisch naar voren komt, maar ook in normaal en volwassen versus absurd en infantiel. Het doet denken aan eenzelfde soort tweeverdeling binnen The Hunger Games, waarbij Mason (Tilda Swinton) dan Caesar Flickerman (Stanley Tucci) is, maar dan nog even erger. In The Hunger Games had ik al wat moeite met die overdrevenheid, in deze film nog meer, aangezien het resulteert in een discrepantie in toon die daardoor nog moeilijk serieus te nemen valt. Het komt voor dat je van een vrolijke Sjakie en de Chocoladefabriek-achtige omgeving naar een grimmige scène gaat waar iemand door het hoofd wordt geschoten, binnen enkele seconden. Afgezien van die toon stapelen de ongeloofwaardigheden zich verder op. Ze zouden in eerste instantie misschien niet eens zo opvallen, omdat je toch wel boeiend wordt bezig gehouden. Maar zou jij even rustig sushi gaan eten als je met een opstand bezig bent? Sushi die toevallig net één van de twee keer per jaar wordt geserveerd…