Spies & Glistrup

1965, Denemarken. Glistrup is een gefrustreerde advocaat die met zijn oude kennis Spies en diens bedrijf Spies Travel via een slimme zet een gigantische klapper wil gaan maken. Het is een gevaarlijk spel met grote jongens (vliegtuigmaatschappij Flying Enterprise), maar ze willen risico’s nemen om de middelmaat waarin ze zich bevinden te ontstijgen. Via slinkse wijze (een loophole in het contract, geld en hoeren) lukt de overname en gaat het geld binnen stromen als ze het luchtverkeer niet alleen voorbehouden aan de rijken maar juist betaalbare trips aanbieden voor de gewone burger naar zonnige bestemmingen.

De twee mannen zijn eigenlijk vreselijke individuen, enorm met zichzelf ingenomen en vrij harteloos. Spies is als een groot verwend steenrijk kind, dat alleen maar met vrouwen bezig is, snel verveelt raakt en de meest idiote ideeën uitvoert ter vermaak, waarbij Glistrup (gelukkig getrouwd, met kinderen) altijd weer het belastingtechnisch voordeel weet te realiseren, of het nu iets met werk te maken heeft of niet.

Spies raakt volledig van het padje, iets dat bizarre gebeurtenissen oplevert, zoals zijn publiciteitsstunt waarbij hij de pers bijeenroept in een hoerenkast om te laten vastleggen hoe hij zijn volgende vriendin uit gaat kiezen, of een exorbitant tuinfeest, waarbij een gorilla een rol speelt. Aangemerkt moet worden dat de film opent met de mededeling dat alles is gebaseerd op echte gebeurtenissen én onechte, maar ik ga mijn lol niet laten bederven door me af te vragen wat onder welke categorie valt. Toch is alle gekheid maar beperkt boeiend. Pilou Asbæk (The Killing, R, Kapringen, Borgen) en Nicolas Bro (The Killing, Beast, Nymph()maniac pt. 1) brengen het wel op overtuigende en meeslepende wijze in beeld, maar het wordt interessanter als alles mis dreigt te gaan.  

Grootste probleem van de film is dat de karakters eigenlijk geen persoonlijke ontwikkeling mee maken. Spies was vanaf het begin al maf en blijft dat tot het einde, of moet ik zeggen zorgt er voor dat hij dat kan blijven. Glistrup is de hele film obsessief bezig om de gevestigde orde te slim af te zijn. Ze gebruiken elkaar waar nodig, maar leven eigenlijk langs elkaar heen, in hun eigen cocon. De leuke vertolkingen, de prettige gestoordheid die de film kenmerkt en het vleugje tragiek aan het eind weten het dan boven de middelmatigheid uit te laten stijgen. Geheel in de geest van de twee excentrieke Denen.