Het is grappig om vaste bezoekers in het oog te krijgen. Mensen
die op de één of andere manier opvallen, niet alleen omdat je ze vaker ziet,
maar omdat er iets mee is, zeg maar. Er zijn er die ik door de jaren heen
altijd weer terug zie. Dit jaar vallen me een paar (voor mij) nieuwe op. Zoals
het oude vrouwtje dat ik al twee keer heb zien oog druppelen en geen stem uit
wilde brengen voor de film Moebius,
waar wel meer mensen enigszins overdonderd uitkwamen, zoals die stoere chick met één volledig getatoeëerde arm, die een extra keuze op het
stembriefje opperde met ‘ik weet het niet’. Ook een opvallende verschijning is
de eeneiige tweeling. Twee meiden die zich ook precies hetzelfde kleden, alleen
heeft de ene dan Asics met blauw aan en de ander met rood. Goed aanknopingspunt
om ze uit elkaar te houden. Daarnaast zag ik iemand terug die ik al jaren niet
meer gezien had. De eerste keer zag ik hem
bij de Horrorclub #9, een clandestien mini-filmfestival dat die keer op
29 mei 1993 werd gehouden. Je wist van tevoren vaak niet waar, want het was
altijd maar weer de vraag waar de organisator plek vond. Dit keer (en de enige
keer) was het in de Nieuwe Doelenstraat, het universiteitstheater. Dit werd
sowieso een heugelijke dag, omdat The
Story Of Ricky live van vertaling werd voorzien (wat al gauw op heerlijke
chaos en participatie van het publiek kon rekenen) en omdat er een film draaide
van een onbekende regisseur genaamd Quentin Tarantino. De film was Reservoir Dogs en dit was mijn eerste
overdonderende kennismaking met dit fenomeen. Maar goed, terug naar het feit
dat ik tijdens de voorstelling iemand zag zitten die in de pauzes tussen de
films comics uit zijn tas trok. Ik kon zien dat hij Sandman aan het lezen was, toevallig één van mijn favorieten
destijds. Dus ben ik op hem opgestapt, hebben we een praatje gemaakt. Nu zie ik
hem twintig jaar later eigenlijk op dezelfde wijze terug. Hij zit voor me een
comic te lezen. Enige verschil is dat hij dit keer via een tablet doet.
La Casa Triste - Sofia Carillo (Mexico 2013, 13’)
Een oud dressoir komt tot leven. Geheel in de trant van Jan
Svankmajer gaan alle poppetjes en beestjes bewegen. Het zijn relieken uit een
voorbije wereld. Ze vertellen de trieste geschiedenis van een familie, via
uitbeelding, foto’s en schrift. Erg mooi gemaakt.
Beasts In The Real
World - Sol
Friedman (Canada 2013, 8’)
Een bijdehante toerist zet zijn videocamera op de lopende
sushiband. Als het ding in de keuken komt horen en zien we dingen die we niet
willen horen of zien. Dan ontspoort het een beetje. Het lijkt wel of er twintig
verschillende filmideeën in de blender zijn gegaan. Maar het mist de gekte van
Monty Python om er mee weg te komen.
Future Self - Ezra Godden (Verenigde Staten 2013, 17’)
De kleine jongen krijgt bezoek in een diner met zijn toekomstige
zelf. Helaas is die niet precies wat hij zich er van had voorgesteld. Vraag is
überhaupt of dit geen truc is van zijn vriendje om zijn vriendinnetje af te
pikken. Het wordt een sombere toekomst, voorspelt de volwassen versie. Je moet
nu leven, maximaal. “You don’t have to be me”, is het advies. Een ode aan
vreemde vogels, een goed advies voor ons allen, met een leuke twist aan het
einde.
The Life and Death of Tommy Chaos and Stacey Danger - Micheal Lukk Litwak (Verenigde
Staten 2013, 10’)
Twee avonturiers gaan trouwen, maar het huwelijk doet hen
geen goed. Vrolijke en uitbundige vormgeving, waarin een duikboot zomaar een
ruimteschip kan worden. Leuk.
Metempsychosis -
Jason Ronzani (Verenigde Staten 2013, 3’)
De evolutie van de mens, maar dan even anders. Mooie
stop-motion.
I Think This Is the Closest To How the Footage Looked - Yuval Hameiri (Israël 2013, 11’)
Iemand beeldt met een tube, een deurklink, een elfje en een
koffiemolen het verhaal van zijn zieke moeder uit. Want zo moet het er ongeveer
uit hebben gezien. Net als je denkt wat is dit voor gekheid, snap je waar het
op slaat. Een diepe triestheid neemt het over. Zeer indrukwekkend, erg mooi
gevonden.
S.W. Metaxu Seq.01 -
Kapel Furman (Brazilië 2013, 8’)
Een schot, een dodelijk gewonde. Een ontregelende en zeer
bloedige film over de laatste momenten van een stervende en de geboorte van de
dood? In de geest van Hellraiser.
Fool’s Day - Cody Blue Snider (Verenigde Staten 2013, 19’)
Op 1 april nemen de kinderen de juf in de maling. Een
scheetkussen op de stoel en wat drek in de koffieautomaat. Het extreme gevolg
had niemand aan zien komen. De vindingrijke kinderen doen er alles aan om hun
misstap te verdoezelen, maar het geweten knaagt. Gelukkig heeft de film na een
absoluut hilarisch hoogtepunt nog meer in petto.
Favorieten:
I Think This Is The Closest To How The
Footage Looked en Fool’s Day.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten