Lucia de B.

Lucia is een verpleegster die vol overgave de zorg van bejaarden en zieke baby’s op zich neemt. Ze is op zichzelf, maakt lange uren, maar komt wat arrogant en kil over op haar collega’s, die al snel de vinger wijzen als er een kindje sterft tijdens haar dienst. Lucia wordt op non-actief gezet. Justitie start een onderzoek, komt er achter dat er wel heel veel sterfgevallen met haar in verband kunnen worden gebracht en probeert via een schakelbewijs aan te tonen dat ze een seriemoordenaar is: als deze moord wordt bewezen is de rest namelijk aannemelijk. De media stort zich op de zaak alsof het een heks betreft en de titel engel des doods staat al snel zwart op wit in de kranten.

De tagline voor de film is ‘schuldig tot je onschuld is bewezen’. De omgekeerde wereld dus, maar in dit geval heel erg van toepassing. De film laat voornamelijk twee kanten zien van deze zaak, die van Justitie en die van Lucia zelf. De hele media hausse wordt slechts kort maar wel duidelijk aangestipt. Het is ongelooflijk te zien hoe Justitie het voor elkaar krijgt om Lucia met zoveel aannames, vermoedens en indirecte bewijzen veroordeeld te krijgen. Dat is op twee niveaus benauwend, namelijk dat men het dus kennelijk niet nodig acht om iemand te laten veroordelen met sluitend bewijs en dat de Rechtbank hier blind in mee gaat. Maar het is nog erger dan dat, met achterdeurtjes politiek en het niet inbrengen van bepaalde stukken. Wat Lucia betreft, krijgen we een heel goed inzicht hoe dit alles voor haar moet zijn geweest. Als onschuldige wordt je hele leven weggenomen, smaad en schande vallen je ten deel, het onrecht en de eenzaamheid vreten je op. Hoe sterk ben je dan, hoeveel veerkracht heb je, om elke keer opnieuw (hoger beroep, Hof van Cassatie) een tegenslag te kunnen incasseren en hoop te houden? Ariane Schluter speelt de rol van Lucia zeer indrukwekkend. De in zichzelf gekeerde persoon die haar emoties voor de buitenwereld nauwelijks en voor ons iets meer laat zien. Haar uiting van ongeloof en onmacht bij de uitspraak in de rechtbank zorgen voor kippenvel als ze uitroept: “ik heb het niet gedaan”. Het aanvechten van de uitspraak duurt jaren, waarin ze zich er al bij neer gelegd lijkt te hebben. “Ik zou mezelf ook niet geloven”.

Deze grote gerechtelijke dwaling wordt duidelijk en zonder opsmuk in beeld gebracht. Zoals het hoort.