Hij wordt wakker te midden van tientallen lijken in een open
graf. Hij kan zich totaal niet herinneren wie, wat of waar hij is. In het huis
in het bos waar hij terecht komt zijn nog eens vijf mensen met hetzelfde
probleem. Niemand vertrouwt elkaar. Hoort hij wel bij deze groep? Men begint
een zoektocht in en rond het huis en al doende leert men meer over zichzelf en
de anderen. Daarbij hebben de meeste last van flitsbeelden uit hun geheugen,
maar de beelden zijn vooralsnog te vaag om er iets uit te concluderen. Er
worden dode mensen gevonden, die als bakens rond het huis zijn gepositioneerd.
Wie heeft dat gedaan en waarom? En wat is het belang van die datum, de 18e,
de dag van morgen?
Als kijker weet je niets meer dan de protagonisten en komen
hun vragen en angsten goed over. Wie ben ik? Wie ben jij? Ben jij mijn vijand,
is zij mijn vriendin? Zijn mijn gevoelens juist? Lijdt ik aan waanideeën? Is
mijn (re)actie wie ik ben? Het vrijgeven van aanwijzingen gaat erg langzaam en
geduld is vereist. De kant die het verhaal op gaat ligt wel in de lijn der
verwachting, maar inherent aan dat verhaal voel je dat het natuurlijk net even
anders in elkaar moet zitten en ben je dus niet verrast over de uitkomst.
Daarbij heeft Open Grave moeite met
het vasthouden van de aandacht in het midden gedeelte en was de film gebaat
geweest bij een compactere vertelling. Toch scoort de film goed op
invoelbaarheid en zeker het neerslachtige einde is een opsteker, om met een
soort van contradictio in terminis te eindigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten