Computer Chess

The Annual North American Computer Chess Tournament. Een hele mond vol voor een bijeenkomst van een handjevol computernerds die in een doorsnee hotelletje het weekend doorbrengen in een klein zaaltje zonder ramen, om daar hun schaakcomputers tegen elkaar te laten spelen om uit maken wie de beste heeft en dus de beste programmeur is. De winnaar speelt dan nog een spel tegen een schaakgrootmeester. De grote vraag is namelijk: kan een machine de mens verslaan? Het is begin jaren tachtig en die vraag is in zoverre beantwoord dat het op dat moment nog niet mogelijk is, maar het waarschijnlijk niet lang meer zal duren.

Is het mogelijk om een boeiende film te maken over schaakcomputers? Misschien wel, maar dit gaat hem in ieder geval niet worden. De eerste tekenen zijn die uit de film zelf, tijdens een panel voorafgaand aan de competitie. In het publiek valt iemand in slaap en een deelnemer merkt op: “I find the programming of my competitors here to be almost as boring as this discussion”. Hear, hear, zou ik zeggen. Laat ik vooropstellen dat er over de vormgeving en het spel weinig te klagen valt. Als je niet beter zou weten zou je deze in vintage zwart-wit gefilmde rolprent zeker in het begin kunnen verwarren met een documentaire uit die tijd. Het komt allemaal zeer authentiek over. Het spel van de acteurs is heel realistisch en losjes. Probleem zit hem in de inhoud. Er is totaal geen spanningsboog. Er is voornamelijk eindeloze geek-talk die niet te volgen is, of wel te volgen maar hakkelend, herhalend en mega traag. In beide gevallen is het in ieder geval oninteressant en heel erg saai. “It’s revising it’s strategy. Why is it doing that?”, vraagt een programmeur zich af over zijn computer. Who gives a flying fuck!

Geen idee voor welke doelgroep dit is gemaakt, maar groter dan de ‘select few’ zal het met dit vreemde maaksel niet worden. Ik mis in ieder geval aansluiting, zoals iemand uit de film zelf opmerkt: “Guys like you are, like, from Mars to me. How does somebody end up being you?”, waarop je dan ook nog eens geen antwoord krijgt. Iets waarmee de film ook vol zit, aanzetjes zonder opvolging. Je krijgt geen idee wat deze mensen beweegt, hoe het programmeren in elkaar steekt, terwijl dit toch het voorland van computerprogrammering en de huidige kunstmatige intelligentie is.

Tegen het einde raakten de makers zelf kennelijk ook een beetje verveeld door hun eigen saaiheid en is er iemand kortstondig gaan freaken met kleur en effecten.

Weird, in de slechte zin van het woord. Boring, in de enige zin van het woord.