“Waar ben je”. Het is één van de meest gebezigde eerste
vragen die worden gesteld als de één de ander belt. De wereld première van de
Nederlandse film Capsule opent met één
van de naarste scènes van dit festival, waarbij die drie woorden nog nooit zo
wanhopig en betekenisvol hebben geklonken. U heeft mijn onverdeelde aandacht.
De wereld zal vergaan. Het heeft te maken met een zwart gat
en levensvernietigende straling. We hebben niet lang meer. Er is een Capsule,
een ondergrondse bunker, waar 900 Nederlanders in kunnen om de Apocalyps te
doorstaan. Er vindt een test plaats om te bepalen wie hier voor uitverkoren en geschikt
is. Leidraad van de test is de zogenaamde Ichigo norm, waarbij liefde een
bepalende factor is. Het gaat er om dat mensen goed met elkaar overweg moeten
kunnen op een klein oppervlak. Tegen deze achtergrond volgen we verschillende
personen met ieder hun problemen.
Ja, ik zei achtergrond, want de verhalen uit het dagelijkse
leven van die personen staan op de voorgrond. Een dagelijks leven vol
problemen, waarin mensen mensen zijn. Met al hun voors en tegens. Waarbij de invloed
van de dreiging van de ondergang van de wereld misschien niet zo groot is als
verwacht.
Het is een interessante invalshoek die we ook al zagen bij Melancholia
van Lars von Trier. Maar laat ik meteen met de deur in huis vallen, de koe bij
de horens vatten en zeggen waar het op staat. Althans, dat doe ik via één van
de aanwezige actrices die na afloop met collega’s, scenarioschrijver en
regisseur het podium betreedt en haar zegje doet, waarbij zij het eigenlijk
prima verwoord, hoewel ze het misschien positief bedoelde: de film kent
eigenlijk geen golven van emoties, maar één strakke dramatische lijn. Afgezien
van die indrukwekkende opening is de film inderdaad heel erg toonvast. Wat mij
betreft is die toon wel goed, maar wat meer golven hadden zeker geen kwaad
gekund. De alledaagsheid is herkenbaar, maar dramatische hoogte en dieptepunten
hadden het meer invoelbaar kunnen maken. Met zo’n fatale afloop in het
vooruitzicht verwacht je toch wat meer uitersten.
Na afloop dus een Q&A onder leiding van een van de programmeurs
van het festival, Barend de Voogd. Regisseur Djie Han Thung is uitermate blij
met het feit dat de film hier zijn première mag beleven en vanaf volgende week
draait die zelfs in enkele bioscopen. En dat voor een afstudeerfilm van faaam
(film actors academy and masterclasses)! Anders dan bij een reguliere film
stond hier de cast al voor vast en is het deels op de acteurs geschreven. Het
maken vanuit deze beperking en die van het gebrek aan geld (budget was €
20.000,-) maakt dat je tot de kern komt, waar het om gaat in het leven.
Scenarioschrijver Gerson Oratmangoen geeft daarbij aan geïnspireerd te zijn
door Terence Malick. Op de vraag aan Thung of hij al meer verbeelding in de
bioscopen ziet sinds hij daarvoor aandacht vroeg namens de Fantasten met zijn manifest voor de
verbeelding in 1999 moet het antwoord helaas negatief zijn. Er is nog maar
weinig veranderd. Dat Thung bezig blijft met daar in ieder geval zelf wel verandering
in te brengen blijkt uit zijn ambitie om in de nabije toekomst een romantische
vampierfilm te maken. Het moet zich afspelen rond 1900 en hij zal daarbij
gebruik gaan maken van green screen.
Stemoordeel: zozo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten