“When a
pupil is ready to learn, a teacher will appear”. Deze openingsquote legt meteen een lading
op wat komen gaat, geeft een vette clou over wat de les moet zijn.
Een man stopt bij een huis, checkt het briefje in zijn hand
en loopt met de sleutel naar de voordeur, begeeft zich naar binnen, hoort
geluiden van een vrijpartij, ruikt wat aan de mooie pumps die aan de trap
staan, waarna hij zijn eigen schoenen er bij zet en verder het huis
inspecteert. Dan onderbreekt hij de vrijpartij op brute wijze. Het is vrijdag.
Door middel van Kinbaku knoopt de
indringer de man en vrouw des huizes vast, waarbij de man het lijdend voorwerp
wordt en vingers gaat missen, als zijn vrouw niet doet wat de indringer
verlangt: “I want you to want me” (om Cheap Trick maar eens te
quoten). “The only chance of
survival comes from compliance”, voegt hij er aan toe. Natuurlijk gaat
dit niet van een leien dakje en volgen er nog wat martelingen en vernederingen,
voor zowel de man als de vrouw. Ze hebben tot en met zondag.
In dit perverse spel is er dus een leraar en een leerling.
Na verloop van tijd kom je iets meer te weten over het stel dat wordt belaagd
en snap je dat het om een proces van verandering, bewustwording gaat en de
actie die daaruit moet volgen. Helaas is de weg naar het einde niet half zo
interessant als je verwachting van de clou. Het begint heel sterk, sadistisch,
ranzig en pervers. Met een mooie metafoor van de bondage, waarbij het zo is dat
hoe meer je tegen de knopen vecht, hoe strakker ze komen te zitten. Helaas
dient het verder nergens voor, dan om de man en vrouw (op mooie wijze) vast te
binden. Als de kaarten van dit spel geschud zijn, kakt de boel eigenlijk in en
wordt het redelijk voorspelbaar wat er gaat gebeuren. Mensen om me heen
beginnen te gapen. Dan gaat het stap verder en wordt het banaal, vergezocht en
ongeloofwaardig. Op het laatst lijkt het wel een soort zwarte komedie, alleen
valt er niets te lachen. De clou blijkt dan ook nog minder spannend dan je
verwachting er van.
Na afloop is regisseur Ate de Jong aanwezig voor een korte
Q&A. Er zit één bekende naam in de film met een cameo rol, Sadie Frost. Dat
is puur om commerciële redenen. Een bekende naam trekt publiek. Wat wel een grappig
detail is, is dat zij met haar toenmalige man (Jude Law) in de bijna
gelijknamige film Love, Honour
And Obey heeft gespeeld. Die titel was de reden dat Ate’s film net even
anders moest heten. Op de vraag hoe Ate tot het maken van deze film is gekomen
vertelt hij dat hij behoorlijk teleurgesteld was na het uitkomen van zijn
voorlaatste film Het Bombardement vanwege
de slechte kritieken en de tegenvallende kaartverkoop. Hij ging naar zijn zoons
die in Londen wonen om eens lekker te klagen. Hij kreeg toen het script onder
zijn neus van deze film en is er meteen mee aan de slag gegaan om zijn
gedachten te verzetten. Het script is overigens van de autistische Mark Rogers.
Vanwege zijn aandoening ging alle interactie via de mail. Ate heeft de man
slechts één keer gezien, waarbij voornamelijk zijn moeder het woord had. Het
script had een zeer goede structuur alleen de empathie met mensen was afwezig,
vanwege dat autisme. Op aangeven van Ate heeft Mark dit er wel ingeschreven.
De film is gemaakt met een zeer klein budget (iets van €
100.000,- i.t.t. de 4 miljoen die Ate voor Het
Bombardement had). Het is een poging om weer de internationale markt op te
kunnen gaan. Het buitenland biedt meer mogelijkheden. Als het aan Ate ligt is
dit de eerste van een reeks. Het is een soort samentrekking van de zeven
hemelse deugden en de zeven dodelijke zonden, waarvan je een leuke serie kan
maken. Hij zal in de toekomst ook weer werken met de productiemaatschappij
Raindance, die jong talent koppelt aan ervaren krachten.
Stemoordeel: slecht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten