Voor mijn recensie van The
Raid: Redemption had ik maar weinig woorden nodig. Het actiespektakel
waarin een politieman schoon schip maakt binnen een door gangsters gerund
flatgebouw was overdonderend. Nu dan het vervolg waar iedereen in deze zaal (vol
Indo’s) enorm naar uit heeft gekeken vermoed ik.
Met een lengte van maar liefst 2,5 uur heeft regisseur/schrijver
Gareth Evans dit keer rustig de tijd genomen om een verhaal te vertellen. Politieman
Rama is nog niet eens bekomen van zijn uitputtingsslag in het flatgebouw als
hij door zijn superieur wordt gevraagd om onderzoek te doen naar corrupte
agenten. Daarvoor moet hij diep ‘under cover’ gaan en de beste manier is via de
gevangenis. We maken op deze manier kennis met verschillende personen in een
verhaal dat weinig origineel is (gangsterzoon wil actie, vader wil vrede), maar
wel wat balans geeft en de nodige adempauzes tussen de wederom extreme
actie-vecht-scènes waarop we eigenlijk allemaal zitten te wachten. En gevochten
wordt er, maar nu op meer verschillende wijzen en op een diversiteit aan
locaties. In de gevangenis op de plee en de grote binnenplaats in een grote
modderpoel, in een illegaal pornopand, de straat, een nachtclub; een geweldige
scène in een metro met een übercoole Japanse chick met twee hamers terwijl haar
doofstomme metgezel even verderop met zijn aluminium honkbalknuppel wat hoofden
inslaat; in een restaurant, op het hoofdkwartier, in een auto en uiteindelijk
natuurlijk in het hol van de leeuw.
Hoofden splijten, benen breken, botten kraken, messen verdwijnen
in lijven, kogels doorboren lichamen, ledematen worden verbogen in hoeken die
anatomisch niet correct zijn. Zoals verwacht zijn de vechtscènes in de traditionele
Indonesische martial art pencak silat stijl zowel sierlijk als snel, agressief,
bruut en vooral heel dodelijk. In de persoon van hoofdrolspeler Iko Uwais is
een nieuwe martial arts superster opgestaan. Zijn ontdekker Gareth Evans heeft de
Indonesische vechtkunst in het spotlicht gezet en met de twee Raid-films een
nieuwe hedendaagse standaard, waar nauwelijks aan valt te tippen.
‘It’s a
ballet of the ultra-violence”.
Stemoordeel:
zeer goed
Ps. Ik wil je deze nep poster, een mooie variant op de
fantastische poster van Evil
Dead, niet onthouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten