La Danza De La Realidad

Jodorowsky spreekt ons op poëtische wijze toe vanachter zichzelf, als kleine jongen die zijn jeugdige ik verbeeldt in de film. Een aparte vorm van voice & visual-over zou je kunnen zeggen. We zien het subjectieve verhaal van Jodorowsky’s jeugd, zijn interpretatie er van. Zijn overheersende communistische vader die een man van hem wil maken via enkele harde lessen, zijn moeder met immense borsten, die al opera-zingend al haar teksten voordraagt en wél in God gelooft in tegenstelling tot haar man. Samen bestieren ze een kledingwinkel in Tocopilla, Chili. Het is Jodorowsky’s ontdekking van het leven en dat leven is enorm kleurrijk, zowel visueel, als door de bizarre figuren die zijn pad kruisen. Maar het gevoel van een outcast zijn omdat hij Jood is komt erg naar voren.

Films van Jodorowsky zitten vol met symboliek, spirituele lessen, humor en aparte figuren. Homo’s, hoeren, een guru, een stel geamputeerde oorlog slachtoffers en een dwerg, waarbij die laatste als rode draad op ludieke wijze reclame maakt voor de kledingzaak. Maar het zit ook vol met unieke beelden, zoals de moeder die haar echtgenoot als plassend heelt, alsof haar vloeibare goud het heilig oliesel betreft; of de stoelendans in de kerk om maar iets te noemen. Het is een heksenketel van indrukken, een rariteitenkabinet vol levenslessen, wijsheden en symboliek. Het kan alle kanten opgaan en dat gaat het dan ook. Zowel inhoudelijk als visueel. Het gaat van zeer filmisch tot amateurtoneelmatig. Het verveelt geen moment, al duurt het dik twee uur!

Toch mis ik iets dat me dieper raakt, dan wat deze circusattractie me geeft. De melodramatiek en de toch wel belerende bombastische toon van Jodorowsky zelf, die de kijker adresseert,  staan me een beetje tegen. Dat zat een stuk minder in zijn vroegere films, als ik het mij goed herinner. Ook daarin werd je overdondert met zijn beeldtaal, maar daarin wist hij me op meer vlakken te emotioneren. Het neemt niet weg dat dit een volstrekt unieke wereld is van een buitengewone filmmaker, die ons 23 jaar na zijn laatste film nog één keer wil laten genieten van zijn kunst, zijn leven, waarvan hij op therapeutische wijze afscheid lijkt te nemen.

Hij zou eregast zijn op dit festival maar moest wegens gezondheidsproblemen helaas afzeggen. Wie weet hoe lang hij nog heeft. Het maakt het laatste beeld van de film des te indrukwekkender, als hij weg vaart met de dood aan het roer.

Hoe moet je zo’n film beoordelen? Ik zou het stembriefje bij zozo inscheuren vermoed ik, hoewel dit verre van een middelmatige film is. Aangezien ik te laat binnen kwam heb ik geen stembriefje en de man bij de uitgang die ze verzamelt heeft ook geen ongebruikte voor me. Zo ontkom ik aan dit waardeoordeel en dat is maar goed ook.