Er schijnt iets mis te zijn met een antieke spiegel, ook wel
de Lasser Glass genoemd. Het ding zou verantwoordelijk zijn voor vele
sterfgevallen door de eeuwen heen. Tenminste, daarvan probeert Kaylie haar
broer Tim te overtuigen. Laat Tim nu net na elf jaar uit een psychiatrische
inrichting te zijn gekomen alwaar hij via ingrijpende therapie heeft begrepen
dat hij zich niet langer schuldig hoeft te voelen over het feit wat hij zijn
vader heeft aangedaan. Juist dat feit wil Kaylie ontkrachten met haar theorie
dat het door die verrekte spiegel komt.
Spiegels hebben iets engs. Althans, dat wordt in films vaak
zo gebracht. Van Black Swan tot Harry Potter, hoewel ik één van de
engste films waar dit in voorkomt toch wel Prince
Of Darkness vind. Terug naar Oculus
die trouwens best overeenkomsten kent met De Poel.
Een spiegelend oppervlak dat mensen aanzet tot acties die men niet in de hand
heeft, beseft of wil. De vraag is ook nu
weer, wie is gek? Of wie is opnieuw gek aan het worden misschien?
Er zijn enkele zeer pijnlijke vondsten en goede
schrikmomenten. De creepy visioenen van personen die opduiken zijn ook bepaald
sfeer verhogend. Toch maakt de film een fout door geen enkele houvast te bieden
in die zin dat je bij alles wat je ziet de vraag kan gaan stellen of het wel
echt is. Het lijkt daardoor makkelijk scoren, maar het vermindert juist de
verbazing of schok als iets weer eens niet is wat je dacht dat het misschien
ook wel al niet zo zou zijn, als je begrijpt wat ik bedoel. “It’s just a trick”,
zegt Tim op een gegeven moment. En dat is het. Een trucje dat te vaak en teveel
op dezelfde manier wordt toegepast. Jammer, want alle ingrediënten om er iets heel
goeds van te maken waren aanwezig.
Stemoordeel: zozo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten