One need not be a chamber to be haunted,
One need not be a house;
The brain has corridors surpassing
Material place.
(Emily
Dickinson)
Een prachtig oud huis. De gang. De trap. De huiskamer. De
slaapkamer. De keuken.
Zwarte belijstingen, zware stijlen van het bed, dikke
velours gordijnen, donkergroene muur, bordeaux rode muur, een zwarte sprei, een
met parelmoer ingelegde kast, dikke tapijten, een tafelkleed met kruissteek,
glas in lood, portretten van voorouders, een gietijzeren trap, tiffany lampen.
Een vrouw in een wit satijnen jurk, wordt wakker, bakt een
ei, gaat boodschappen doen, rouwt om een geliefde, schrikt er van een geluid in
haar huis. Er vindt een eindeloze herhaling plaats van deze beelden, die niet
zomaar herhalingen zijn, het zijn exacte kopieën. De titel geeft het al aan, de
vrouw is een geest, alleen weet ze dat zelf niet. De stem die ze hoorde is die
van een medium, die haar probeert duidelijk te maken wat ze is en probeert haar
te begeleiden in de overgang naar de volgende wereld.
Dat we een haunted house nu eens vanuit het perspectief van
de geest mee maken is een zeer originele insteek. Dat deze geest niet
kwaadwillend en ook nog eens bijna de hele film als enige in beeld is, is een
gedurfde zet, die zeer geslaagd is te noemen. De herhaling die zeker in het
begin zit is een noodzakelijk kwaad, om de sfeer van gevangen zitten in een
soort loop weer te geven. De conversaties met het medium zijn zeer interessant.
Het is alsof de geest in therapie zit, om dingen te verwerken en daarna verder
te komen. Dit proces is fascinerend gedaan. Dan blijkt ook waarom ze vast zit, waarbij
die bewustwording iets in werking zet die de film ook nog eens verdomd
onrustbarend en simpelweg eng maakt. Uitermate goed gedaan.
Stemoordeel: zeer goed
Geen opmerkingen:
Een reactie posten